تاب آوری سرطان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان وحدت مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوری در بیماران مبتلا به سرطان خون بود.

روش: جامعه آماری پژوهش، شامل تمام بیماران مبتلا به سرطان خون لوسمی مراجعه کننده به مؤسسه خیریه مهیار در سال ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ بودند که از میان آنها ۳۴ بیمار با مراجعه به فرمول حجم نمونه کوهن با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی و همگنسازی سن، جنس و سابقه درمان در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند.

داده‌های پژوهش با استفاده از پرسشنامه اضطراب بک (۱۹۸۸)؛ مقیاس اضطراب مرگ تمپلر (۱۹۷۰) و مقیاس تاب آوری کانر دیویدسون (۲۰۰۳) جمع آوری شدند.

به منظور انجام مداخله، شرکت کنندگان گروه آزمایش تحت ۸ جلسه درمان وحدت مدار قرار گرفتند.

برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و نرم افزار SPSS-24 استفاده شد.

یافته‌ها: داده‌های حاصل بیانگر کاهش نمرات پس آزمون (۸۸/۴±۶۹/۰) و پیگیری (۷۰/۴±۵۸/۰) اضطراب مرگ نسبت به پیش آزمون (۲۹/۱۰±۰۴/۱) و افزایش نمرات پس آزمون (۱۷/۱۶±۲۸/۱) و پیگیری (۳۵/۱۶±۲۲/۱) تاب آوری نسبت به پیش آزمون (۸۸/۸±۳۳/۱) و گروه گواه بود.

اثر متقابل زمان*گروه موجب کاهش اضطراب مرگ (۰۰۱/۰=P) و افزایش تاب آوری (۰۰۱/۰=P) نسبت به گروه گواه شد.

نتیجه‌گیری: براساس نتایج سودمندی روش و نگرش وحدت‌مدار به زندگی در کاهش عوارض روانشناختی سرطان خون در کنار درمان‌های پزشکی برای افزایش تاب آوری این بیماران و کاهش اضطراب مرگ آنها پیشنهاد می‌شود.‌