تاب آوری و خودمهارگری کودکان طلاق

طلاق یکی از وقایع پرتنش در طول زندگی مشترک و مهم­ترین شاخص آشفتگی زندگی زناشویی است که فرایندهای روان­شناختی، هیجانی، رفتاری، تحصیلی، و ارتباطی دانش ­آموزان را تحت تأثیر قرار می­دهد.

بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بازی­ درمانی گروهی بر تاب­ آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق انجام گرفت.

روش: روش پژوهش حاضر ­آزمایشی با طرح پیش ­آزمون-پس ­آزمون با گروه گواه بود.

جامعه آماری این مطالعه را تمامی کودکان پسر طلاق ۷ تا ۱۰ سال مشغول به تحصیل در دروه ابتدایی در سال تحصیلی ۹۷-۱۳۹۶ تشکیل می‌دادند.

حجم نمونه شامل ۳۰ کودک از جامعه آماری مذکور بود که به شیوه نمونه­ گیری خوشه ­ای انتخاب، و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه جای دهی شدند (۱۵ کودک در هر گروه).

گروه آزمایش مداخله بازی­ درمانی را طی دو ماه و نیم در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه‌ای دریافت کردند،

در حالی که گروه گواه این مداخله را در طی فرایند انجام پژوهش دریافت نکرد.

پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس تاب ­آوری کودکان و نوجوانان (انگار و لیبنبرگ، ۲۰۰۹) و پرسشنامه خودمهارگری ادراک شده کودکان (هامفری، ۲۰۰۰) بود.

داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس توسط نرم‌افزار آماری SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که بازی­ درمانی بر تاب­ آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق مؤثر بوده است (P<0.001)؛

بدین صورت که این شیوه درمان توانسته است تاب ­آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق را بهبود دهد.

نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که بازی‌درمانی گروهی با بهره‌گیری از فنونی مانند کشف و درمان علل مقاومت‌ها و مخالفت‌ها با دیگران و قوانین، آموزش نحوه بروز و شناسایی هیجانات اصلی خود، و مدیریت خشم می‌تواند به عنوان روشی کارآمد در جهت بهبود تاب­ آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق در سطح مدارس و کلینیک ­های روان­شناختی به کار رود.

اثربخشی بازی درمانی گروهی بر تاب آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق