فرق تاب آوری و تاب آوری هیجانی

تاب آوری عاطفی به ما این امکان را می دهد که کنترل ذهن ناخودآگاه خود (پایین مغز) را در دست بگیریم و آگاهانه عمل کنیم.

بین تاب آوری و تاب آوری عاطفی پنج تفاوت اساسی وجود دارد:

۱٫ تاب آوری عاطفی فراتر از تاب آوری است. تاب آوری بدون ترکیب احساسات، ناقص است و در مقابل، تاب آوری عاطفی تاب آوری جامع و گسترده است.رویکردی برای بهترین عملکرد ما با ترکیبی از خود شناسی و اقدام است. تاب آوری نشان دهنده اقدامی بدون تعهد کامل به تمام مراحل لازم است به عنوان مثال، یادگیری حضورذهن بدون درک کامل تأثیر احساسات بر عملکرد در محل کار.

در تاب آوری عدم تمرکز بر خودشناسی هم وجود دارد.

۲٫ تاب آوری عاطفی کلید عملکرد شغلی است. به طور معمول تاب آوری به عنوان داشتن توانایی خوب، به عنوان یک مزیت در کنار مهارت های فنی یا عملی در مواقع استرس در نظر گرفته می شود.

تاب آوری مجموعه ای از مهارت ها و اقدامات است که نه تنها در مواقع استرس بلکه در هر روز استفاده می شود. یادگیری تاب آوری عاطفی به ما کمک می کند تا بهره وری و عملکرد را در محل کار افزایش دهیم. این کار با کمک به ما برای کاهش تنش های زمان بر و آشفتگی از طریق ابزارهای یادگیری برای غلبه بر مشکلات معمول روزمره در محل کار، این کار را انجام می دهد. بسیاری از مشکلات روزمره ما در محل کار شامل احساسات است و اکثر مردم تکنیک حل مشکلات را ندارند.

۳٫ تاب آوری عاطفی برای چالش های روزمره است. تاب آوری معمولاً به عنوان توانایی بازگشت از شرایط دشوار یا یک چالش غیرمنتظره تلقی می شود. واقعیت این است که احساسات همیشه در ما و افرادی که با آنها تعامل داریم وجود دارد.

تاب آوری عاطفی قدرت احساسات را برای کمک و مانع تلاش ما برای مواجهه با چالش های روزمره به رسمیت می شناسد. تاب آوری عاطفی بر کمک به ما برای پیشرفت هر روز از طریق درک قدرت احساسات است که به ما کمک می کند یا ما را از مسیر خارج می کند. معمولاً تاب آوری در زمان فشار شدید یا بحران های غیرمنتظره به کار می رود.

۴٫ تاب آوری عاطفی به شما کمک می کند تا احساسات اولیه خود را درک کرده و بر آنها مسلط شوید. برای مغز ما دو عملکرد اصلی وجود دارد. مغز پایینی ما تهدیدها را شناسایی یا به اصطلاح اسکن می کند و احساسات را برمی انگیزد تا ما را در امان نگه دارد (برای مثال، با احساس ترس، از منبع تهدید فاصله می گیریم).

قسمت پایینی یا غریزی مغز ما، بخش اصلی ودائماً “روشن” است. مغز بالاتر ما با حل مسئله و تفکر منطقی درگیر می شود. هر دو برای کمک به ما برای زنده ماندن ضروری هستند. پیچیدگی موضوع این است که قسمت تحتانی مغز (مغز لیمبیک یا مرکز احساسات) ما را کنترل می کند، مگر اینکه آگاهانه آن را با مغز بالاتر (قشر پیش پیشانی یا مرکز تفکر منطقی) کنترل کنیم. ذهن ناخودآگاه ما همیشه در حال بازی است، از احساسات سیگنال می گیرد و همیشه حاضر است.

تاب آوری عاطفی بر افکار، اعمال و احساسات متمرکز است و اهمیت هوشمند بودن در مورد عواطف ما را تشخیص می دهد. تاب آوری عاطفی به ما این امکان را می دهد که کنترل ذهن ناخودآگاه خود (پایین مغز) را در دست بگیریم و آگاهانه عمل کنیم. احساسات ناخودآگاه را کنترل می کند و ناخودآگاه تاب آوری ما را کنترل می کند. تاب آوری بر تمرکز بر افکار و اعمال و تصمیمات منطقی تمایل دارد. به همین دلیل است که تاب آوری بدون تاب آوری عاطفی وجود ندارد.

۵- تاب آوری عاطفی هم یک ورزش فردی است و هم گروهی. تاب آوری تمایل دارد تا مهارتهای شخصی را منحصراً با تمرکز اندک بر تعاملات درون یک تیم تأکید کند. مفاهیم تاب آوری متکی بر این است که برای تحمل بهتر روی خود کار کنید.
به نظر نویسنده، تاب آوری تنها در مورد کار بر روی خود نیست ، بلکه در ایجاد روابط با دیگران هم مصداق دارد. این بخش کلیدی چارچوب تاب آوری عاطفی است که در این کتاب بیان شده است.

این چارچوب نشان می دهد که روابط خوب به تاب آوری شخصی کمک می کند و به ما نشان می دهد که برای ایجاد آن روابط باید چه رفتارهایی را اعمال کنیم، خواه با یک یا چند نفر در یک تیم یا تیم وسیع تر.

روابط یک منبع بسیار مهم ارتباط در محل کار است. تاب آوری ابزاری برای اثربخشی فردی (برای کمک به ایجاد تاب آوری شخصی) است.

تاب آوری عاطفی ابزاری برای عملکرد شخصی و گروهی است. از طریق مهارت های تعامل با افراد در محل کار ، جایی که احساسات همیشه وجود دارد ، تاب آوری عاطفی به ایجاد تاب آوری تیم و سازمان نیز کمک می کند.