تاب آوری کودکان کار

کودکان کار در معرض مخاطرات متعددی قرار دارند و تاب‌آوری در شرایط پرخطر از اهمیت بسیاری برخوردار است.

این پژوهش با هدف پیش‌بینی تاب‌آوری کودکان کار براساس راهبرد­های کنارآمدن با تنیدگی و سبک‌های دلبستگی انجام شد.

روش: در یک طرح همبستگی،۱۰۰ نفر ازکودکان کار مراجعه‌­کننده به مؤسسات حامی کودکان کار تهران، اداره امور اجتماعی رفاهی منطقه ۱۵، مرکز کودکان‌کار مولوی، و بازار بزرگ تهران به ‌‌شیوه نمونه‌­گیری در دسترس انتخاب شدند و به ‌پرسشنامه‌های راهبردهای کنارآمدن با تنیدگی اندلر و پارکر (۱۹۹۰)، سبک‌های دلبستگی بازنگری‌شده بزرگسال کولینز و رید (۱۹۹۶) و تاب‌آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) پاسخ دادند.

داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله‌مراتبی پس از حذف اثر مخدوش­ کننده جنسیت، تحلیل شدند.

یافته‌ها: ضرایب همبستگی نشان داد که تاب­ آوری با سبک دلبستگی ایمن، دوسوگرا، راهبردهای کنارآمدن مسئله‌مدار و اجتنابی همبستگی مثبت معنادار دارد (۰۱/۰P<).

سطوح تاب‌آوری با سن، سطح تحصیلات، و مدت زمان اشتغال به کار کودکان، همبسته نبود (۰۵/۰P>). تحلیل رگرسیون نیز نشان داد پس از حذف اثر جنسیت، زیرمقیاس‌های دلبستگی نقش تعیین‌کننده خود را از دست ‌داده و تنها راهبرد کنارآمدن مسئله‌مدار (۰۰۱/۰P=، ۳۳۱/۰=β) به ‌طورمعنی‌‌داری ۲۷% از واریانس مشترک تاب­آوری را پیش‌بینی می­­کند (۰۰۰۱/۰P=، ۱۳۴/۶=F).

نتیجه‌گیری: بر اساس یافته ­های این پژوهش می­توان نتیجه گرفت که سبک کنارآمدن مسئله‌مدار با تمرکز بر حل­مسئله، به ایجاد انسجام فکری در فرد کمک می­کند و باعث می­شود فرد منبع تنیدگی را شناسایی و قابل مهار، ارزیابی کند که این پیامد به پیش‌بینی و افزایش تاب‌آوری فرد منجر می­شود.

پیش‌بینی تاب آوری کودکان کار بر اساس راهبرد های کنار آمدن با تنیدگی و سبک‌های دلبستگی