برگرد

تنهایی را جایی میان واژه‌های تو دفن کرده‌ام.
بغضم را به همراه عطر سردت قورت داده‌ام.

و مُهر اشک را بر موم شانه‌های استوارت زده‌ام.

لرزش چانه ام را سینه‌ی فراخ تو مهار کرده است.

و آه! ... و باز هم آه از پیچک دست‌های تو بر تنِ یخ زده‌ی جانم!

این تصویر از آینده، مرا با یک دنیا سؤال وا می‌گذارد:

بعد ها، با قلب بی‌قرارم چه کنم؟

با دلی که تنگ تو خواهد‌شد، چه کنم؟

نبودت را چه کنم؟

من از بازی دوران ترسانم.

من از بی‌مهری روزگار واهمه دارم.

می دانم این تو و این من تا به آخر ما نمی‌ماند.

می دانم غم راه خانه‌ی دلم را دست آخر می‌یابد.

شاید کنون از تو تا به من به اندازه‌ی یک نفس فاصله باشد،

اما روزی خواهد رسید که واژه‌ی فرسنگ‌ها به فاصله‌ی میان من و تو دهان‌کجی کند.

روزی خواهد رسید که من غریبه‌ای بیش نخواهم‌بود.

روزی فرا‌خواهد رسید که نام تو یادآور هیچ چیز نخواهد‌بود.

چرخ چرخان روزگار، عجیب بد، خوب بازی می‌کند.

دور شو، ای دوست.

از هم‌اکنون دور شو؛ پیش از آن که جانم شوی و جانانم.(۱)

این یک قدم را پیش نیا.

دو قدم به عقب بردار. و بازگرد.

مرا با خداحافظی شیرینت خوش حال کن.

من از نامْ آشنا هایی که بوی غربت می‌دهند،

که پاپوش به پا دارند،

بیزارم.

پس، قبل از آن که آشنا بخوانمت، برو.

برو، ای غریبه.

درِ خانه‌ی من، تنها به اندازه ی یک نفس تازه کردن، به رویت باز است.

وگرنه، این جا کاروان‌سرا نیست که منزل کنی.

حال که خستگی راه از تن به در آورده ای، برو.

حال که تیمار شده‌ای، برو. (۲)

وظیفه انسانیت من تمام است. (٣)

برو و من را با من تنها بگذار.

می‌خواهم یک دل سیر تنهایی را به آغوش کشم.

پ.ن۱: به یاد داشته باشیم؛ عده‌ای از آدم های پیرامونمان از ایجاد یک رابطه‌ی عمیقِ عاطفی هراسان‌اند. شاید از اختلال شخصیت دوری‌گزین و یا پارانوئید رنج می‌برند.
برای نزدیک شدن به این افراد ابتدا باید اعتمادشان را جلب کنید.

پ.ن۲: به یاد داشته باشیم؛ بعضی افراد، پس از، ازدست‌دادنِ یک مهمِ زندگی‌شان - مثلاً پدر یا مادرشان - سعی می‌کنند از طریق یک رابطه عاطفی دیگر، خلاء روحی به‌وجود‌آمده را پر کنند. شاید به اختلال شخصیت وابسته دچار‌اند.
به آن‌ها محبت کنید، اما فاصله‌تان را نیز حفظ نمایید. این افراد بسیار آسیب‌پذیر‌اند. و ایجاد یک رابطه‌ی عاطفی در چنین زمانی می‌تواند به ضرر شما نیز باشد. هنگامی که تب فروکش کند، دیگر به پرستار نیازی نیست.

پ.ن٣: به یاد داشته باشیم؛ یک لبخندِ از روی احترام و یا یک کمکِ انسان‌دوستانه، به معنای چراغ‌سبز نشان‌دادن نیست.
بهتر است قبل از هرچیزی، موقعیت و شخصیت افراد را به خوبی بشناسید.