بازیکنان و بازیگران

پس از بازی ایران و انگلیس سیل متلک ها و وطن فروشی های داخل فضای مجازی به گوشی ها رسید.خیلی ها که دوست خودمان هم بودند در این مرحله اشتباه کردند و با شادیشان به چهره ایران پنجه کشیدند.با این احوال آیا ما هم باید همرنگ جماعت شویم؟

اگر تمام آدم ها اشتباه کردند دلیل نمی شود ما هم اشتباه کنیم.

اگر هزار بار هزار کس گفتند:«ماست سیاه است» باور نکن.ماه برای همیشه پشت ابر نخواهد ماند.

اگر توان حمایت از مظلوم را داری و ساکتی حداقل در درونت جبن خود را ملامت کن.

چه خوب است پیرو کسی باشیم که اگر تمام عالم را به او بدهند تا دانه ای را از دهان موری به ظلم بگیرد چنین نکند.

زمانه غریبی ست و دنیای غبار آلودی داریم که به راحتی نمی شود سره را از ناسره باز شناخت.بعضی ها خوبند ولی بد فهمیده اند.

آنانی که باید به دهانشان نگاه کنیم ساکتند و آنان که سخنی می گویند بازیگرانی قهار و استادان اجرای نقش منفیند.

به جایی رسیده ایم که عده ای از شکست تیم فوتبال ملت شادمانند و حال آنکه خود را خیرخواه ملت می نامند.

زمانه ای شده است که زنان مشهور از خود کشف حجاب می کنند و بدان افتخار.

مردمان از میان روایات های مختلف حوادث، آن را که باب میلشان است می پسندند و نمی‌دانند که:«اذا جاءکم فاسق بنباء فتبینوا»

این همه به کنار،حافظه ی تاریخی کوتاه مدت را چه کنیم که چند سالی نگذشته همه آن چه را که گفته بودند فراموش می کنند.

بازیکنی که تا دقیقه ی 100 برای دفاع از وطنش و زدن گل می جنگد شایسته ی تشویق است و بازیگری که برای وطن فروشی از دیگران سبقت می گیرد درخور لعن.این روزها همه ی ما «بازیکنیم و بازیگر». فقط باید بدانیم در زمین چه کسی و در چه نقشی بازی می کنیم.

به امید پیروزی ایران در تمام صحنه ها