آشنایی با محمد ترابی، نامزد انتخابات صنفی ۱۴۰۰ علوم ریاضی

اول سلام

دوم اینکه امیدوارم وقتی این متن رو می‌خونید حالتون خوب باشه

من این متن رو به عنوان یک متن تبلیغاتی می‌نویسم تا یکم از انگیزه‌هام برای کاندید صنفی شدن براتون بگم.

به طبع اولش باید خودم رو معرفی کنم. البته اسم و فامیلم احتمالا روی عنوان متن باشه و نیاز به تکرار نباشه اکثر شما هم حداقل اسم من رو باید شنیده باشین چون از اول دوره کارشناسیم نسبتا آدم فعالی بودم و مهم‌ترینش اینکه دوره قبلی هم عضو صنفی دانشکده بودم. ورودی‌های کوچک‌تر از من هم احتمالا مستقل از صنفی با من آشنا بودن یا از این به بعد آشنا میشن چون توی اکثر برنامه‌های ورودی‌های جدید هم حضور داشتم.

بگذریم، شاید برای بعضی از شما هم مثل من درکش سخت باشه که دارم سال سوم کارشناسی رو می‌گذرونم. من تجربه متفاوتی ندارم ولی حس می‌کنم که به خاطر این خواب دوساله است که دانشگاه بهش فرو رفته. اولش شاید فکر می‌کردیم اتفاقای بهتری قراره بیوفته و واقعا هم افتاد، الان می‌تونیم ۸.۵۹ دقیقه بیدار شیم و ۹ بریم سر کلاس، اگه اون موقع نمیتونیم بریم یه وقت دیگه فیلمشو می‌بینیم یا حتی شب امتحان لازم نیست حرفای استاد رو یادمون بیاد چون خودش روی لپ‌تاپ داره تکرار می‌شه و خیلی مثالای دیگه‌. از این زاویه که نگاه می‌کردیم دنیا داشت جای خیلی بهتری می‌شد شایدم کم‌کم دیگه نیازی به صنفی نمی‌بود. یک دلیل هم برای اینکه من اومدم صنفی همین امید بود که می‌گفت احتمالا ترم مجازی صنفی کار کمتری داره. ولی خب همش این نبود. بازم نمره‌ها دیر میومد، بازم صندلی‌ها جمع می‌شد و بازم یه سری مشکلات همچنان بودن، علاوه بر اونا مشکلات جدید اومدن. زمان حضوری درسا منظم جلو می‌رفتن، امتحانا وقتشون مناسب بود و به خاطر اینترنت کند و ۱۶ ثانیه تاخیر کسی درسی رو نمی‌افتاد، استادا وقتی درس سنگین می‌شدمی‌تونستن از چهره بچه‌ها بفهمن و خیلی مثالای دیگه که نشون میده این خواب خیلی هم رویای خوبی نبوده.

بگذریم خیلی حاشیه رفتم، نکته حرفم اینا نبود،اگه یه مقدار درگیر دانشکده شده باشین می‌دونین که مشکلات دانشکده ما مجموعه مشخصیه و حتی دلایلش هم اکثرا مشخصه ولی لزوما راه‌حل ساده نداره حتی بعضا به نظر میاد که راه‌حلی نداره مثلا دانشگاه مجازی داره دوساله می‌شه ولی برای تمرین.های درس سرویس فقط یک ارسال مجازه. وقتی بعد یکسال و نیم بازم به مشکلات قبلی تکرار می‌شن یعنی اصلا حرکت مثبتی می‌تونه انجام بشه؟

من اصلا نمی‌خوام شعار بدم، اگر هم گفتم امید شما برداشتتون اسم یک آدم باشه. صنفی جاییه که شعار توش معنی نداره باید کار بکنی. لزما هم کارت به نتیجه نمی‌رسه اگه برسه هم لزوما به خاطر تلاش تو نبوده که به نتیجه رسیده. اگه توی دوره مجازی به جایی رسیدیم که همه درسا دارن منظم جلو میرن، یا اینکه امتحانا فشار روانی کمتری دارن ، یا اگه بعضی استادا بیشتر به دانشجوها گوش می‌دن، یا اینکه برنامه درس‌ها اول ترم روی سایت می‌ره، هیچ‌کدوم از اینا کار صنفی نبوده بلکه دست‌آورد مجموعه دانشجوها و استادهای دانشکده است. شورای صنفی هم نقش مهاجم نوک این تیم رو داره. درسته که داشتن مهاجم خوب برای یک تیم فوتبال مهمه ولی مهم‌تر از اون اینه که مهاجم خوب تغذیه بشه و بقیه تیم حواسشون بهش باشه.

به هر حال الان که در مرحله مهم انتخاب مهاجم هستیم من به عنوان کسی که دغدغه دانشکده رو داره دیدم که هنوز برای حضور در صنفی انرژی دارم و کاندید شدم. و به عنوان یک دانشجوی دغدغه‌مند از همه شما درخواست می‌کنم که حتما تو انتخابات صنفی شرکت کنین و به بهترین گزینه‌ها از نظر خودتون رای بدین.

توی بند آخر حرفم می‌خوام دوباره از اهمیت انتخابات پیش‌ رو بگم بهتون. دوره مجازی دانشگاه کم‌کم داره تموم میشه و قراره دوباره اوضاع عوض بشه. همونطور که خوابیدن برای بعضی‌ها سخته بیدار شدن از خواب هم سخته، این باعث میشه که صنفی بعدی اهمیت زیادی پیدا کنه ولی اگه دقت کرده‌باشین دوره فعلی صنفی مثل بازی‌های فوتبالی که اتلتیکو مادرید نیاز به گل داره طولانی شده. مخصوصا در سطح دانشگاه کمیت حضور در انتخابات با اعتبار صنفی ارتباط داره به خاطر همین بازم ازتون می‌خوام که حتما انتخابات رو جدی بگیرین.

ممنون که تا اینجا متن من رو خوندین و ببخشید اگه پرحرفی کردم یا متنم ایراد‌هایی داره. خواستم محاوره‌ای و بداهه بنویسم تا شبیه‌تر به حرفای خودم باشه.

با آرزوی موفقیت برای شما

محمد ترابی