آشنایی با حمیدرضا منتصری، نامزد انتخابات صنفی ۹۹ علوم ریاضی

به نام خدا

من حمیدرضا منتصری، دانشجوی کارشناسی ورودی ۱۳۹۵ علوم کامپیوتر هستم. با توجه به اینکه اواخر دوره‌ی کارشناسیم رو سپری می‌کنم، کاندید‌اهای جوان‌تر بر من ارجح هستند، اما در صورتی که به رای شما انتخاب بشم، دغدغه‌ و اشتیاق فعالیت صنفی رو دارم و کم کاری نخواهم کرد.

مشکلات دانشکده کم نیست و هر کدوم کم و بیش برخی رو حس کردیم، شناسایی، انتخاب و تلاش برای حل اون‌ها با همفکری شورا و دانشجویان باید انجام بشه، اما مساله‌ای فراتر از مشکلات که باید مورد توجه قرار بگیره، قدرتمند شدن خود شورای صنفی هست. به طوری که برای مسئولین و اساتید به عنوان نقطه‌ی تجمیع اراده‌ی همه دانشجو‌ها شناخته بشه. برای تحقق چنین چیزی تعامل حداکثری با دانشجو و شفافیت فرایند‌ها و کارهای شورا باید اجرا بشه.

کمی مفصل‌تر

سالی که من به دانشگاه اومدم به تازگی شوراهای صنفی دانشگاه داشتن دوباره سرپا می‌شدن و چندان توی چشم نبودن، که باعث میشد خیلی‌ها از جمله من بعد مدت‌ها تازه از وجود چنین تشکلی مطلع بشیم. در حالی که شورای صنفی برای گرفتن «حق» دانشجوها تشکیل شده، ولی اکثر ما با این که چه «حقوقی» داریم آشنا نبودیم و اینکه فرایند مطالبه‌شون چیه رو هم نمی‌شناختیم (البته این موضوع فقط دانشگاه نیست، در اکثر بخش‌های کشور هنوز فعالیت صنفی سر و سامانی نداره).

برای دانشجو‌ها که با انگیزه‌های بسیار وارد دانشگاه میشن عرصه‌های مختلفی برای فعالیت هست. بعضی پی‌ همون درس‌های دانشگاه رو با جدیت میگیرن. برای بقیه هم فعالیت دانشجویی جذاب میشه. طیفی از تشکل‌های صنفی رو داریم. تشکل‌های سیاسی مثل بسیج و انجمن اسلامی که دغدغه‌ی تغییر در عرصه‌‌ی سیاسی کشور رو دارن، تشکل‌های فرهنگی و هنری که میخوان دانشجوها رو به زیبایی‌های معنوی پیوند بزنن و تشکل‌های عملی که دانشجو‌ها رو به عرصه‌های دانش و فناوری فراتر از چارچوب دانشگاه میبرن. در ‌آخر شورای صنفی: سر کله زدن با اساتید سر نمره و برنامه، پیگیری وضعیت تاسیسات دانشگاه و تلاش برای بهبود زندگی روزمره‌ی دانشجو.

با همین توصیف طبیعی بنظر میرسه که فعالیت صنفی چندان جذاب بنظر نیاد، بخاطر اینکه ما تلاش و مبارزه برای حقوق‌مون رو کاری بیهوده و گاها سبک میشماریم.

اما فعالیت صنفی اگه با ارزش‌تر از سایر فعالیت‌های دانشجوی نباشه، هرگز پایین‌تر نیست. پیگیری درست شدن کولر فلان قسمت دانشگاه کم ارزش‌تر از خواندن و تحلیل مقاله‌های روز یادگیری ماشینی یا نقد برنامه‌ی جبهه‌ی راست برای انتخابات پیشرو نیست.

چرا که در انتها اون چه کیفیت زندگی ما رو تعیین میکنه شناختن و تعریف «حقوقی» که خودمون را لایقشون میدونیم و تحقق اون‌ها تعیین میکنه و اگه توی این مسیر حرکت نکنیم تمام غرهایی که میزنیم بیهوده است و تمام این جوش و خروش ما توی سایر زمینه‌ها فقط یک شوی سرگرم کننده است.

پس ازتون درخواست میکنم شورای صنفی رو بشناسید، در جریان وضعیت‌شون قرار بگیرید، ازشون حمایت کنید که اگر ضعیف باشه حق شما راحت‌تر پایمال میشه، کمک‌شون کنید و بهش ارزش بدید.

با تشکر توجه‌تون.