ضرورت تحول دیجیتالی در حوزه کشاورزی

در حال حاضر، در حدود 20 تا 30 درصد از مجموع دی‌اکسید کربن تولیدشده و حدود 70 درصد از برداشت آب‌های شیرین در سطح جهان، به بخش کشاورزی مربوط می‌شود. از سوی دیگر، پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2030 برای حدود 2.3 میلیارد نفر در سطح جهان، به تأمین آب و غذا و سرپناه نیاز است که چالشی مضاف در زمینه کمبود منابع طبیعی محسوب می‌شود.

همچنین، با توجه به اینکه حوزه کشاورزی نیز همانند سایر حوزه‌ها به سمت دانش-محور بودن پیش می‌رود، اهمیت دسترسی به داده‌های صحیح و بهنگام در مورد شرایط و موقعیت‌های خاص نیز روز به روز افزایش می‌یابد. در این میان، بر اهمیت دسترسی به توسعه تحول دیجیتالی در این حوزه نیز افزوده می‌شود. در ادامه، به بررسی اجمالی چهار راهکار در این زمینه پرداخته شده است:

کشاورزی عمودی[1]: این اقدام شامل تولید مواد غذایی در لایه‌های عمودی و معمولا در سازه‌هایی همچون آسمان‌خراش‌ها، کانتینر‌های حمل بار یا انبارهایی است که تغییر کاربری داده شده‌اند. در این رویکرد از فناوری «کشاورزی محیطی کنترل‌شده» (CEA)[2]استفاده می‌شود تا کنترل بهینه‌تر بر دما، نور، رطوبت، تبادل گاز و دریافت مواد مغذی ایجاد شود. در روش کشاورزی عمودی، از افزایش تولید محصولات به ازای هر مترمربع همزمان با کاهش استفاده از منابع و مواد اولیه به صورت کنترل‌شده در تمام طول سال پشتیبانی می‌شود. برای مثال، آب مورد استفاده در این نوع کشاورزی در حدود 70 تا 79 درصد کمتر از کشاورزی سنتی است، چراکه از روش‌های بازیافت و حفظ رطوبت بیشتر استفاده می‌شود.

کشاورزی دقیق[3]: در این نوع کشاورزی از داده‌های دقیق و بهنگام، تحلیل داده و فناوری‌های نرم‌افزار خودکار در جهت بهینه‌سازی استفاده از منابع و مواد اولیه همانند کود، آفت‌کش‌ها و آب استفاده می‌شود که به کشاورز امکان می‌دهد تا ضمن کاهش پسماندها، تولید بیشتری داشته باشد. در اینجا از عبارت «دقیق» استفاده می‌شود چراکه امکان تحلیل دقیق در مکان و زمان مناسب و پاسخگویی متناسب با نیاز مصرف‌کننده وجود دارد. دیجیتالی‌سازی تولید غذا اساسا می‌تواند به افزایش تولید محصولات تا 30 درصد منجر شود که معادل با حدود 900 کیلوگرم در هر هکتار در هر سال است و از سمت دیگر، به صرفه‌جویی 250 تریلیون لیتر آب و کاهش چشمگیر استفاده از آفت‌کش‌ها منجر شود. استفاده از فناوری ماهواره‌ای برای کنترل و تحلیل داده‌ها در جهت تصمیم‌گیری دقیق، هم برای کشاورز‌های خرده‌پا و هم برای صنعت کشاورزی تجاری در مقیاس گسترده سودآور خواهد بود.

شفافیت و برنامه‌های تشویقی: تغییر رفتار مشتری و اجرای برنامه‌های تشویقی، نقشی مهم را در کاهش جنگل‌زدایی و اقدامات کشاورزی ناپایدار ایفا می‌کند. پایش از راه دور زمین‌های کشاورزی از طریق حسگرها یا موبایل برای ردیابی فعالیت‌های غیرقانونی و بهره‌وری از فناوری‌ها و استانداردهای جدید می‌تواند به افزایش شفافیت در زنجیره تأمین مواد غذایی و کاهش هزینه‌ها و ترغیب توسعه کشاورزی پایدار کمک کند.

کاهش پسماند غذایی: هر ساله در حدود 30 درصد از مجموع مواد غذایی به پسماند تبدیل می‌شود که هزینه‌ای در حدود 750 میلیارد دلار دارد و باعث کاهش منابع تأمین غذا در سطح جهان نیز می‌شود. فناوری‌های دیجیتال باعث افزایش شفافیت در زنجیره تأمین مواد غذایی و ارایه اطلاعات بهنگام در مورد تولید محصولات و پسماند آنها می‌شود که به کاهش 29 درصدی پسماند غذایی در زنجیره تأمین منجر می‌شود. در صورتیکه زنجیره تأمین محصولات و مواد غذایی به حسگرهای IoT مجهز شود، پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2030 در حدود 50 درصد از میزان پسماند مواد غذایی کاهش یابد.

[1]. Vertical Farming

[2]. Controlled Environment Agriculture

[3]. Precision Agriculture

Source: UN Environment Program