چرا داکیومنت نویسی در شرکت های نرم افزاری جدی گرفته نمی شود ؟!

به جرأت می توان گفت در شرکت های نرم افزاری ایران , اکثر افراد فعال در حوزه ی فنی , مستند سازی و داکیومنت نویسی را یک کابوس تلقی می کنند و همیشه از انجام و یا مشارکت در این مورد سر باز می زنند . در این مقاله نظر شخصی ام را در مورد چرایی این اتفاق توضیح خواهم داد .


حتما بارها در آگهی های استخدام دیده ایم و یا در شعارهای سازمانی شنیده ایم که روی " توانایی مستند سازی " چقدر تاکید می شود و مقالات بسیاری درباره ی تاثیر مثبت آن برای فرد و تیم در دسترس می باشد . ولی آیا در عمل هم افراد و تیم ها توجه و مشارکت لازم را به خرج می دهند ؟

برای پاسخ به این سوال باید به ریشه ی این حس تنبلی و مقاومت درونی در برابر مستند سازی رجوع کنیم .

از روانشناسی شنیدم که تقریبا همه ی رفتارهایی که نادرست تعبیر می شوند گذشته ای دارد و تاثیر مستقیم از مواردی مثل آموزش غلط , تصمیم های نادرست و فضای نامناسب می گیرد . می توانم ادعا کنم که این استدلال در مورد موضوع این مقاله نیز صدق می کند .

در کنار تمام پیشرفت هایی که در صنعت نرم افزار کشور صورت گرفته و تلاش های بسیاری که در جهت حرفه ای شدن انجام می شود , هنوز هم تفکر غالب همان توصیه هایی هست که در ذهن ما نهادینه شده و پشت تمامشان نوعی " خساست در اشتراک گذاری ", " تملک دانستنی ها " و از همه مهمتر " ترس از دست دادن موقعیت " نهفته است . از طرفی سازمان ها هم صرفا به پیشبرد اهداف اقتصادی بسنده می کنند و اقدامات لازم برای فرهنگ سازی را انجام نمی دهند .

بیایید با خودمان صادق باشیم و توجیهاتی مثل تنبلی و کمبود زمان در مستند سازی و داکیومنت نویسی را کنار بگذاریم و ببینیم چقدر به اینکه از عدم انجام این کار به عنوان ابزار وابستگی سازمان به خودمان استفاده کنیم , فکر کرده ایم ؟ اشتباه فاحشی که در ذهن ما صورت می گیرد و متاسفانه در اکثر سازمانها نیز برای رفع آن تلاشی نمی شود .

نقطه ی قوت یک فرد در جایگاه شغلی اش استفاده ی ابزاری از آموخته هایش نیست بلکه ويژگی های شخصیتی و رفتاری منحصر به فردش هست که باعث شکوفایی خودش و تحقق روحیه تیمی می شود.

متاسفانه ما معلم های خوبی در قبال چیزهایی که آموخته ایم نیستیم چون معلم های خوبی نداشته ایم .

ما همیشه تحت تاثیر عوامل بیرونی قرار گرفته ایم و احساس ناامنی شغلی را لمس کرده ایم در صورتی که برای حرفه ای شدن باید روی توانمندیها تمرکز کرد نه ابزار . اعتقاد دارم راه حل فقط و فقط تغییر نگرشمان هست.

از دیگر دلایل این کم کاری می تواند ایده آل گرایی باشد . تصویری که از یک داکیومنت تکنیکال در ذهن ما وجود دارد پر از زرق و برق و توجه بیش از حد به جزییات می باشد . فکر می کنیم که اگر داکیومنت ما از استاندارد بسیار بالایی برخوردار نباشد ارزنده نیست و به همین دلیل قدمی بر نمی داریم . شکی نیست که سلیقه و خلاقیت احساس خوبی به خود شخص و افراد تیم منتقل می کند ولی توجه بیش از حد به این مورد باعث تعلل در قدم اول می شود . نباید فراموش کنیم که مستند ما صرفا استفاده ی درون سازمانی دارد .

در پایان امیدوارم این مقاله برای افرادی که به هر نحوی با این موارد مواجه شده اند تاثیرگذاری مثبتی داشته باشد و سعی کنیم با دید روشن تری به سمت حرفه ای شدن حرکت کنیم .