دریا

دریا بهترین و آرام بخش ترین نعمت یزدان پاک است.عصر یک روز گرم اما پرهیاهوی تابستانی کنار ساحل، آرام و بی سروصدا نشسته بودم وصدای دلنشین امواج دریا را گوش می دادم. هر بار که موج دریا به سمت ساحل می آمد یک حس قشنگ و دلربا را برای من تداعی می کرد.مردمانی که در آن حوالی بودند و از دریا وصدای شیرین امواجش لذت می بردند ومن خیره به افرادی که آمده بودند تا تمام دل مشغولی وغم وغصه خود را به دریا بریزند چون یقین داشتند که دریا راز و اسرار آن ها را نزد خود نگه می دارد وبرای کسی بازگو نمی کند.چرا آدما وقتی دلگیر و افسرده می شوند به سمت ساحل می روند و آنجا در خلوت خود دریای بی کران را می نگرند؟ بی قرارِ دریا بودن یک ویژگی خاص است که در وجود انسان ها نهفته است. دریا مظهر ونماد آرامش است که به ما درس وفاداری می دهد. زمانی که دریا ساحل خود را برای جزر، بالاجبار رها می کند تا نفسی تازه کند دلش تاب نمی آورد ومجددا بعد از ساعت ها به محل اولیه خود بر می گردد تا یار وفادار خود را دوباره در آغوش بگیرد. وسعت مهربانی دریا به پهنای خودش است که بی نهایت است و ای کاش ما نیز از دریا می آموختیم درس وفاداری ومهربانی ومجذوب بودن را.