کارکنان ناپیدا؛ هجومی بر هویت حرفه ای معلمان

معلمان کارمندان سازمانی هستند که تنها هدف گیری آن کودکان هستند و در این میان غلبه ی روحیه ایثار در فرهنگ معلمی ما باعث شده است که معلمان نه دیده شوند و نه خودشان به خودشان اهمیت بدهند. نوعی فلسفه ی رنج که باور دارد هرچه معلم بیشتر رنج بکشد دستاورد بیشتری عاید کودکان می شود. معلمی که حقوق سزاواری نمی گیرد و وقتی به آن فکر می کند که چرا زندگی او رفاه دیگران را ندارد و تقصیر را بر گردن دغدغه مندی اجتماعی و معناگروی در زندگی اش می اندازد. زمانی که با رتبه بندی معلمین مواجه می شود و احساس می کند که لیاقتش بیشتر از این هاست، به این فکر میکند که از اساس معلم بودن اتفاق خوبی در زندگی او بود یا خیر؟!

تعداد معلمین نه در ایران که در جهان در حال کاهش است. این گزارش یونسکو که به مناسبت روز جهانی آموزش از ذی نفعان آموزش خواسته تا کاری کنند که شغل معلمی جذاب تر از پیش باشد و افراد به آن اقبال کنند و از آن خارج نشوند را می توانید از اینجا بخوانید.

درست است که جهت گیری اصلی نهاد تربیت به سوی متربیان و دانش آموزان است ولی simmon gibs در کتاب immoral education بیان می کند که خوشبختی معلمان تاثیری شگرف در انجام رسالت آنها دارد. اگر آنها محیطی انسانی را تجربه نکنند، طبعاً نمی توانند انسان تربیت کنند.

سایمون گیبز با اشاره به غیر اخلاقی بودن محیط کاری معلمان در انگلیس اشاره کرد که حرفه ای سازی هویت معلمان تاثیری سوء بر عملکرد آنها دارد. نبود عاملیت، ارزیابی های صنعتی و غیر انسانی، و همین طور لیبل زدن بر معلمان نمونه هایی از امور غیر انسانی هستند که باعث می شوند معلمان نتوانند دست به تربیتی عمیق و سالم بزنند.

شرایط ما در آموزش و پرورش ایران نیز دست کمی از انگلستان ندارد و معلمان کارمندانی نامرئی در این سازمان هستند که صرفاً مسئول پر کردن و ساکت نشاندن بچه ها در مدت زمان های مشخص قلمداد می شوند. آنها آرام آرام هرگونه تعامل با متربیان خود را از دست می دهند و تبدیل به نوار ها و ربات های اعطای جزوه می شوند و این مرگ آموزش در این سرزمین خواهد بود.

باید معلمین خود دست بر زانو بگذارند و برای احیای روحیه ی عاملیت، دست به کار شوند.

چطور است از گوش دادن به پادکست های فلسفی در مورد تربیت یا خواندن روایت هایی از معلمان با درایت شروع کنیم!؟