افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به درد «بی‌تفاوت یا فاقد حساسیت» نیستند

منتشر شده در scitechdaily به تاریخ ۲۹ ژانویه ۲۰۲۳
لینک منبع: Defying Prevailing Assumptions: People With Autism Are Not “Indifferent or Hypo-Sensitive” to Pain

طبق مطالعه‌ای که در PAIN، مجله رسمی انجمن بین‌المللی مطالعه درد(IASP) منتشر شده است، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است آستانه درد طبیعی داشته باشند اما حساسیت آن‌ها به محرک‌های دردناک افزایش یافته است.

طبق گزارش پروفسور ایریت وایزمن-فوگل از دانشگاه حیفا، اسرائیل و همکاران، این شواهد نشان‌دهنده افزایش حساسیت به درد، تغییر این باور رایج را که افراد اوتیستیک درد کم‌تری را تجربه می‌کنند، تضمین می‌کند. آن‌ها معتقدند که یافته‌های آن‌ها نیاز به افزایش آگاهی را برجسته می‌کند، که ممکن است بر درمان موثر درد در افراد مبتلا به اوتیسم تأثیر بگذارد.

شواهد جدید مفروضات مربوط به درد در اوتیسم را زیر سوال می‌برد

هدف محققان این بود که «فرض غالب» را که افراد مبتلا به اوتیسم به درد حساسیت کمتری دارند، آزمایش کنند. معیارهای تشخیصی کنونی نشان می‌دهد که افراد اوتیستیک «بی‌تفاوتی آشکار» نسبت به درد یا دما نشان می‌دهند. با این حال، اکثر مطالعات قبلی تفاوت‌هایی را در حساسیت درد در افراد اوتیستیک نشان نداده‌اند.

پروفسور وایزمن-فوگل و همکارانش تست‌های آزمایشگاهی عمیقی را برای درک درد در 10۴ بزرگ‌سال، ۵۲ نفر مبتلا به اوتیسم انجام دادند. این نمونه بزرگ‌ترین نمونه آزمایش روان فیزیک درد در اوتیسم است. دو گروه در یک آزمون شناختی مختصر نمرات مشابهی داشتند. افراد مبتلا به اوتیسم بیش‌تر از داروهای روانپزشکی استفاده می‌کردند و خود را دارای اضطراب بیش‌تر و همچنین حساسیت بالاتری نسبت به درد و محرک‌های محیطی روزانه (مانند بو، صدا و نور) ارزیابی کردند. این پروژه تحقیقاتی توسط بنیاد علمی اسرائیل (ISF; 1005/17) تامین مالی شد.

در تست‌های کمی حسی، هیچ تفاوتی در آستانه تشخیص حرارت و درد بین گروه‌های اوتیستیک و غیر اوتیستیک وجود نداشت. این نشان‌دهنده درد طبیعی و آستانه‌های حرارتی است، که «عملکرد نرمال سیستم عصبی محیطی» را در میان شرکت‌کنندگان مبتلا به اوتیسم نشان می‌دهد.

با این حال، گروه اوتیستیک در پاسخ به محرک‌های مختلف بالاتر از آستانه درد خود، به‌طور مداوم درجه‌بندی درد بالاتری ارائه می‌کردند که حساسیت بیش از حد به درد را ثابت می‌کرد. این آزمایش‌ها همچنین شواهدی را ارائه کردند که نشان می‌دهد افراد مبتلا به اوتیسم می‌توانند با موفقیت محرک‌های درد کوتاه مدت را مهار کنند، اما این قضیه در رابطه با محرک‌های درد طولانی‌مدت صدق نمی‌کند. نکته مهم، تجربه درد طولانی‌مدت در زندگی روزمره یک عامل خطر برای ایجاد درد مزمن است.

یافته‌های جدید ممکن است منجر به درمان زودهنگام و کیفیت زندگی بهتر شود

در مجموع، یافته‌ها نشان می‌دهند که افراد مبتلا به اوتیسم دارای پروفایل تعدیل درد «حامی درد» هستند: به نظر می‌رسد مغز آن‌ها در تسهیل تجربه درد فعال‌تر و در مهار درد مداوم کم‌تر فعال است. این با تئوری عدم تعادل تحریک/مهار به‌عنوان یک مکانیسم اساسی اختلال طیف اوتیسم سازگار است -اما مکانیزمی که از نظر پردازش درد نادیده گرفته شده است.

این مطالعه این تصور را که افراد مبتلا به اوتیسم درد کم‌تری را تجربه می‌کنند زیر سوال می‌برد و در عوض نشان می‌دهد که ممکن است حساسیت به درد افزایش یافته باشد. پروفسور وایزمن-فوگل و همکارانش می‌نویسند: «این تفسیر نادرست می‌تواند منجر به تشخیص دیرهنگام و درمان ضعیف شود که باعث رنج و تشدید علائم اوتیسم می‌شود» -به‌طور بالقوه خطر ابتلا به شرایط درد مزمن را افزایش می‌دهد. محققان می‌نویسند در حالی که مطالعه آن‌ها بر روی گروهی از افراد اوتیستیک با عملکرد شناختی اساساً طبیعی متمرکز بود، «این نتایج ممکن است در مورد افراد مبتلا به اوتیسم نیز اعمال شود که اختلالات ارتباطی شناختی و کلامی ممکن است توانایی آن‌ها را برای برقراری ارتباط با درد از بین ببرد.»

پروفسور وایزمن فوگل و همکارانش نتیجه می‌گیرند: «این یافته‌ها ممکن است آگاهی پزشک، والدین و مراقب را نسبت به پدیده درد در اوتیسم افزایش دهد و در نتیجه منجر به درمان زودهنگام و مؤثر برای بهبود رفاه و کیفیت زندگی افراد اوتیستیک و خانواده‌هایشان شود.»

این متن با استفاده از ربات ‌ترجمه مقالات پزشکی و سلامت ترجمه شده و به صورت محدود مورد بازبینی انسانی قرار گرفته است.در نتیجه می‌تواند دارای برخی اشکالات ترجمه باشد.

مقالات لینک‌شده در این متن می‌توانند به صورت رایگان با استفاده از مقاله‌خوان ترجمیار به فارسی مطالعه شوند.