ماجراجویی با چای ایرانی آغاز می شود

برای ما که اهل سفر هستیم، ماجراجویی با چای ایرانی آغاز میشه اونم نه هر چایی، چای گیلان، اونم نه هر چای گیلانی، چای املش، اونم نه ... چای املشی که در باغ های غرق مه در شیب های دل انگیز مه گرفته در حاشیه جنگلهای هیرکانی کشت می شود و هر صبح باغ دار با هر دم و باز دمی عشق به طبیعت را در ریه هایش جاری می سازد و برای رزق و روزی همسایه اش دعا میکند، آستین را بالا می زند و همراه همسرش، بله همسرش راهی باغ می شود، بهار و تابستان و پاییز ندارد، باغ چای رسیدگی می خواهد و برداشت آن عشق، لمس برگ های چای چنان عشقی را تبادل میکند که مثالش فقط در داستان های لیلی و مجنون نمود پیدا میکند، چه کسی گفته که عشق فقط بین انسان و انسان، یا حتی انسان و حیوان است، عشق و احساس در دنیای کشاورزی میان بوته های سبز برگ چای جریان دارد مخصوصا که قرار باشد از یک بوته خاص، چای دست ساز تولید شود، امان از چای دست ساز که حاصل یک معاشقه طولانی با دستان یک عاشق است در باغ های خوش عطر چای و شاید همین معاشقه با خلوص نیت است که تجربه چای نوشی با چای دست ساز را اینگونه منحصر به فرد می کند، چای سرگل بهاره از اسمش لطافت بهاری باغ های چای پیداست، من به خوبی میتوانم پرواز کفشدوزک خال خالی بر فراز باغ مه گرفته ای را که در نسیم بهاری غرق شده است و خود را بی مهابا بر بوته های چای رها میکند و با کمی ملق زدن در برگ ها متوقف می شود تصویر کنم.

شاید باید هر بهار با باغ چای آغاز شود، اصلا چرا نباید خونه ما وسط یک باغ چای هکتاری باشد، تا هر صبح جانمان را از سبزی آن سرشار کنیم، چرا نباید عطر چای دست ما را برای مسافران نوروزی رو کند، اصلا شاید چای است که ما اینچنین رسوای کوه پایه های روستای تابستان نشین کرده است، جاده ای پر پیچ و خم که هر دو طرف آن را مه گرفته و اگر مه کنار برود، و اگر مه کنار برود یا گاهی با باد به انتهای دره راهی شود، باغ های منظم چای گستره ی زیبایی شان را نثار جان هر رهگذری می کند و برایش فرق ندارد شما اهل آنجا هستید یا نه، این مهربانی را همه گیلک ها دارند، اگر باور نداری غروب بیا شهرداری. بله این یعنی، ماجراجویی با چای آغاز می شود.

اما نباید غافل از قدم آخر این ماجراجویی، تمام زحمت چای را باغ دار می کشد، اما فوت کوزه گری دم آوری چای ایرانی است که تا آن را ندانی، چای تو با چای خوشمزه خونه مادر بزرگ یکی نخواهد شد.