جای خالی اهل بیت در حج

✍️جای خالی اهل بیت در حج

قبل از حج مکرر می شنیدم که علما می گفتند امام معصوم روح حج است. ولی واقعاً نمی توانستم ارتباط عینی و زمینی برای آن بیابم.

نه اینکه با قلب باور نداشته باشم حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف امیرالحاج است و سبب اتصال آسمان و زمین امام معصوم است، بلکه این معارف بالاتر از فهم امثال من است.

قرب الهی و تقرب به ذات احدیت اصل و اساس مناسک و عبادات هستند، ولی اینکه امام روح حج و روح عبادت است و تعابیر عظیمی که در زیارت جامعه کبیره آمده و امثال آن را فقط باید با دل معتقد بود و تبلور بیرونی قابل درک برای مثل من ندارد؟

ای حریم کعبه، محرم بر طواف کوی تو

من به گرد کعبه می‏گردم به یاد روی تو

گرچه بر محرم بود بوییدن گل‏ها، حرام

زنده‏ام من ای گل زهرا زفیض بوی تو

اشک‏ها از هجر تو نم نم چو زمزم شد روان

کی رسد این تشنگان را قطره‏ای از جوی تو

این چند سطر ی را که از تجربه حضور در مناسک حج می نویسم، برای خودم احساس جدیدی است ، شاید شما هم تجربه کرده باشید.

وقتی در مشاهد مقدس شیعه برای زیارت حضور پیدا می کنید به خصوص حرم مقدس امام حسین علیه السلام ، امیرالمومنین علیه السلام، امام رضا جان علیه السلام و سایر قبور ائمه علیهم السلام، تجربه مشترکی وجود دارد و آن این است که زائران با در دست داشتن قرآن و کتب ادعیه در حال دعا و زیارت هستند، گوشه گوشه حرم دلشکسته ای را می بینی که با چشمان اشکبار با امام خود در حال راز و نیاز است، بعد از نمازهای جماعت رو به ضریح می نشینند و با هم توسل می کنند به امام معصوم و ... به طور کلی روح عبادت و خضوع و خشوع و عرض حاجت فضای حاکم بر حرم است.

هر از گاهی صدای صلوات روحت را صیقل می دهد و تو را تا مکلوت پرواز می دهد.

آیات و روایات تهذیب کاری شده در جای جای حرم همگی با تو هم نوا هستند.

چشمت که به ضریح می خورد دلت پر میکشد تا عرش رحمان و این تو هستی و امامت، پناهت و همه هستی ات.

بدون واسطه و مزاحم و در کمال احترام و تکریم واگویه می کنی آنچه در دل داری؛ سبک که شدی، روحت با هر نسیم حرم از گلدسته ها بالا می رود و هم بال کبوتران به دور گنبد پرواز می کند.

این حال و صفا مدیون خود اهل بیت و جذبه وجودشان است «أَللَّهُمَّ إِنّی أَعْتَقِدُ حُرْمَهَ صاحِبِ هذَا الْمَشْهَدِ الشَّریفِ فی غَیْبَتِهِ کَما أَعْتَقِدُها فی حَضْرَتِهِ ، وَأَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَخُلَفآءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ‏ أَحْیآءٌ، عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ، یَرَوْنَ مَقامی، وَیَسْمَعُونَ کَلامی، وَیَرُدُّونَ ‏سَلامی، وَأَنَّکَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعی کَلامَهُمْ، وَفَتَحْتَ بابَ فَهْمی بِلَذیذِ مُناجاتِهِمْ.»

علاوه بر این آداب زیارت شیعیان، اذکار، ادعیه و ادب زیارت همگی مرحمت خود ائمه هستند و مستقیم توسط خود این حضرات و یا بوسیله شاگردان مکتب اهل بیت به ما رسیده اند.

ولی در موسم حج انبوه حاجیان عمدتا غیر شیعه را در مسجدالنبی و مسجدالحرام می بینی که در حالت حیرانی به سر می برند، در بیت الله الحرام کانون عبودیت و بندگی نام خدا آنطور که شایسته آن است بلند نیست، زمزمه مناجات با معبود در فضای مسجد طنین ندارد، صدای العفو، یارب، یاارحم الراحمین شنیده نمی شود.

برخی نمازی می گذارند، قرآن می خوانند و بیشتر حاجیان ملتفت به محل و شأن آن و مقام آن نیستند. البته که برای درک آن حضور قلب عارفانه و تبعیت از امام معصوم لازم است.

ولی باور کنید که وقتی در حرم امن الهی و مسجدالنبی کمیل زمزمه می کنی، مناجات شعبانیه می خوانی، بند به بند دعای عالیة المضامین را از خدا و رسول خدا می خواهی متوجه می شوی که چه ثروت عظیمی در اختیار داری و دیگران از آن محروم هستند.

وقتی برای لحظه به لحظه ی مناسک دعا و ذکری از اهل بیت در اختیار داری و آداب و ادب اعمال را می دانی ولی دیگران به جز چند دعای قرآنی که بیشترشان نمی توانند آن را به درستی بخوانند چیزی ندارند، به خودت می بالی که شیعه اهل بیتی و به مخزن حکمت و معرفت هرچند ظاهری دسترسی داری.

اینجا است که از دریچه نگاه ناقص همچون من می توانی بفهمی که چرا حج بدون اهل بیت علیهم السلام حج واقعی نخواهد بود و امام معصوم روح حج است.

مکه مکرمه

یکم تیر ۱۴۰۲

چهارم ذیحجه ۱۴۴۴