تصفیه آب مرغداری

آب در تصفیه آب مرغداری با دستگاه تصفیه آب صنعتی یک ماده مغذی بسیار مهم است که اغلب اهمیت آن نادیده گرفته می شود. حیوانات بدون غذا مدت بیشتری زنده می مانند تا بدون آب، آب تمامی جنبه های متابولیسم یک حیوان را در بر می گیرد به نحوی که نقش مهمی در کنترل دمای بدن، هضم غذا و دفع فضوالت ایفا می کند. با تصفیه آب مرغداری در دماهای معمولی طیور معمولا 2 برابر مقدار غذای مصرفی آب می خورند. در طول فصول گرم با دماهای بالاتر ، این میزان می تواند به 2 و یا 4 برابر هم برسد. طیور برای سالم ماندن نیازمند مقادیر کافی آب با کیفیت مناسب هستند. چندین فاکتور وجود دارند که کیفیت آب را تحت تأثیر قرار می دهند. این عوامل شامل رنگ، مزه و بوی آب و همچنین وجود باکتری و یا سایر میکروب ها در آن، سطوح مواد معدنی و سایر فاکتورهای شیمیایی و فیزیکی می شوند.

تصفیه آب دام و طیور

تصفیه آب مرغداری ، آب اشامیدنی طیور باید شفاف، بی مزه، بی بو و بی رنگ باشد. آب آلوده بر اساس میزان و نوع آلودگی؛ عالئم خارجی مشخصی دارد. وجود اجزایی مانند خاک رس، گل و الی و مواد آلی در آب می تواند رنگ آن را کدر کند. چنین آبی می تواند مانع عملکرد صحیح تجهیزات آبخوری شده و بطور مستقیم دارای تأثیرات منفی بر روی گله طیور باشد آبی که دارای رنگ قرمز – قهوه ای است ممکن است دارای مقادیر اضافی روی باشد رنگ آبی، آب می تواند نمادی از وجود مقادیر اضافی مس باشد بوی تخم مرغع گندیده در آب می تواند نشانه ای از وجود هیدروژن سولفید در آب باشد.

هیدروزن سولفید در صورت ترکیب با روی )روی سولفید( رنگ آب را تیره می کند. رنگ تیره آب می تواند همچنین نشان دهنده ی باکتری ها احیاء کننده سولفات باشد طعم آب می تواند تحت تأثیر وجود نمک های مختلف باشد. به عنوان مثا ل طعم تلخ آب مرتبط با وجود ترکیبات آهنی و منگنز در آن می باشد.

باکتری

وجود باکتری در آب می تواند نشانگر آلودگی آب با مواد آلی باشد. تصفیه آب مرغداری ، معمولا آب از لحاظ وجود تمام باکتری ها و همچنین سطوح باکتری کلیفرم تست می شود. باکتری های کلیفرم ارگانیسم هایی هستند که معمولا در دستگاه گوارش دام ها، انسان ها و پرندگان یافت میشوند. وجود باکتری های کلیفرم می تواند نشانه ای از آلودگی مدفوعی آب باشد. اگر آب دارای سطح باکتری باالیی باشد، بهترین راه حل حذف نمودن و از بین بردن منبع آلودگی و یا جایگزینی منبع آب می باشد. در مواردی که آلودگی های باکتریایی آب شدید می باشد، استفاده از مواد ضدعفونی کننده جهت پایین نگه داشتن سطح باکتری کاری صحیح نمی باشد.

هر نوع ضدعفونی کننده ای ممکن است گاها دارای عملکرد درستی نبوده و این می تواند طیور را در معرض سطوح بالای باکتری قرار دهد.

ویژگیهای فیزیکی و شیمیایی

میزان اسیدی و یا قلیایی بودن آب با سطح “پ هاش” موجود تعیین می گردد. “پ هاش” تصفیه آب با مقیاسی بین 0 تا 44 سنجیدهمی شود. آب خنثی – یعنی آبی که نه اسیدی و نه قلیایی است – دارای “پ هاش” برابر 7 می باشد. آب با “پ هاش” کمتر از 7 ،اسیدی و با میزان “پ هاش” باالتر از 7 قلیایی است. آب آشامیدنی اسیدی می تواند عمل هضم در طیور را تحت تأثیر قرار داده، باعث پوسیدگی تجهیزات و لوله های آبخوری شده و عملکرد واکسن های محلول در آب و برخی داروها را مختل نماید طیور معمولا آب با “پ هاش” بین 6 الی 6.6 را ترجیح می دهند اما می توانند “پ هاش” بین 4 الی 6 را نیز تحمل کنند.

همچنین آب با “پ هاش” کمتر از 6 دارای اثرات منفی بر عملکرد گله ها می باشد. “پ هاش” باالی 6 آب می تواند باعث کاهش میزان آب مصرفی طیور گردد و این فاکتور نیز به نوبه خود میزان غذای مصرفی و عملکرد پرنده را تحت تأثیر قرار خواهد دا

سختی

سختی آب مربوط به میزان مواد معدنی نامحلول در آب مانند کلسیم و منیزم بر می گردد. آب سخت دارای سطوح باالتری از این مواد معدنی بوده و می تواند باعث تشکیل الیه لجنی در خطوط آبرسانی گردد. سختی آب همچنین میزان اثرگذاری صابون و انواع ضدعفونی کننده ها را کاهش داده و از طرفی عملکرد برخی داروها را مختل می کند. آب سخت می تواند باعث زنگ زدگی و سایر عوارض منفی در تجهیزات آبخوری نیز گردد؛ اما تاکنون هیچ تأثیر مثبت و یا منفی مستقیمی بر روی عملکرد طیور مشاهده نشده است.

مقادیر مواد معدنی

آب بطور طبیعی حاوی مقادیر زیادی مواد معدنی است. مقادیر مواد معدنی موجود در آب معمولا در حدی هستند که متابولیسم و دستگاه گوارش طیور را تحت تأثیر قرار نمی دهند. اگر مقادیر برخی از این مواد معدنی از حد طبیعی خارج شود می تواند تأثیر منفی بر عملکرد طیور داشته باشد

نیترات ها و نیتریت ها

آلودگی های نیتروژنی آب معمولا به شکلی از نیترات ها یا نیتریت ها اتفاق می افتد. نیترات در خلال تجزیه مواد آلی تولید و نیتریت در طول مراحل میانی تجزیه ترکیبات آلی به وجود می آید. وجود نیترات ها و یا نیتریت ها در آب معموالً نشانگر این است که آب با زائده هایی چون کود یا فضوالت حیوانی آلوده شده است. نیترات ها مواد قابل انحاللی بوده و می توانند همراه با زائده های سطحی حرکت نموده و یا از طریق نفوذ به خاک به آب های زیرزمینی راه پیدا کنند.

نیترات به خودی خود غیر سمی است اما بعد از آشامیده شدن به همراه آب، میکرو ارگانیسم های موجود در دستگاه گوارش طیور، نیترات را به فرم سمی تری از نیتریت تبدیل می کنند به محض اینکه نیتریت جذب جریان خون می گردد، به طور بسیار محکمی به هموگلوبین خون )که عموماً اکسیژن حمل می کند( چسبیده و میزان ظرفیت نقل و انتقال اکسیژن توسط خون را کاهش می دهد. آلودگی طوالنی مدت با نیترات و یا نیتریت می تواند باعث کاهش میزان رشد، کاهش میزان غذای مصرفی و یا ایجاد اختالل در تناسب بین این دو عامل یعنی میزان غذای مصرفی و رشد طیور گردد.

سولفات

در صورت وجود منیزیم و یا سدیم، سطوح باالی سولفات دارای اثرات ملینی می باشند. سطوح 50 میلی گرم در لیتر سولفات، می تواند تأثیر منفی بر عملکرد طیور داشته باشد و این در شرایطی است که سطوح سدیم و منیزیم به همان اندازه یعنی 50 میلی گرم در لیتر باشند. مقادیر باالی سولفات همچنین می تواند جذب روده ای سایر مواد معدنی مانند مس در طیور را مختل نماید.

فسفات

سطوح باالی فسفات می توانند نشانگر آلودگی آب توسط پساب و فاضالب باشند.

سدیم

سطوح بسیار باالی سدیم دارای اثرات ادرار آور می باشند. سطوح نرمال سدیم در آب حدود 32 میلی گرم در لیتر می باشد. سطوح بالایی 50 میلی گرم در لیتر، همراه با مقادیر باالی سولفات یا کلراید تأثیر منفی بر عملکرد گله می گذارد. سطوح باالی سدیم همچنین باعث افزایش آب مصرفی و رطوبت بستر می گردد که این امر می تواند تأثیر منفی بر کیفیت هوای سالن مرغداری گردد.

کلراید

سطوح باالی کلراید متابولیسم طیور را به طور منفی تحت تأثیر قرار می دهد. سطح نرمال کلراید برابر 14میلی گرم در لیتر می باشد. سطوح حدود 14میلی گرم بر لیتر کلراید در صورت ترکیب با سطح سدیم برابر 50 میلی گرم در لیتر، دارای اثرات زیانبار بر عملکرد طیور می باشد. طیور می توانند در صورت نرمال بودن سطح سدیم؛ سطوح کلراید تا حد 25 میلی گرم در لیتر را تحمل کنند. سطوح باالی کلراید می تواند مصرف آب و رطوبت بستر را افزایش دهد.

منیزیم

سطح نرمال منیزیم در آب حدود 14 میلی گرم بر لیتر است. طیوری که آب مصرفی شان حاوی سطوح باالی منزیم می باشد دارای مدفوعی شل هستند. در صورت وجود سطوح باالی سولفات، منیزیم می تواند با آن واکنش دهد که در این صورت سطوح منیزیم موجود با اهمیت می شوند. در صورتی که سطح سولفات موجود در آب در حد نرمالی باشد، سطح منیزیم به اندازه 68 میلی گرم در لیتر می تواند تأثیر منفی بر عملکرد گله نشان نمی دهد. ترکیب سطوح منیزیم به اندازه 50 میلی گرم در لیتر با سطح سولفات باالی 50 میلی گرم در لیتر تأثیر منفی بر عملکرد طیور خواهد گذاشت.

منگنز

سطوح باالی منگنز می تواند باعث ایجاد طعم و مزه نامطبوعی گردیده و در نتیجه میزان مصرف آب در طیور را کاهش دهد مس ترکیب مس با فسفر نقشی اساسی در رشد استخوان های طیور ایفا می کند. دام ها بیش از طیور در معرض مسمومیت با مس قرار می گیرند. مقادیر بسیار باالی مس می تواند طعمی تلخ به آب داده و باعث لطمه به کبد گردد. مشکالت مرتبط با مس زمانی اتفاق می افتد که رژیم غذایی مولیبدن کمتر و یا بیشتر از حد نرمال باشد

کلسیم

کلسیم معموالً دارای تأثیرات زیانبار بر روی طیور نمی باشد حتی در سطوح 400 میلی گرم بر لیتر

روی

سطح باالی روی تا 25 میلی گرم بر لیتر، تأثیرات منفی بر عملکرد گله نشان نداده اند؛ اما می توانند باعث ایجاد آلودگی و زنگ زدگی در سیستم ها و خطوط آبخوری گردند. سطوح باالی روی می توان باعث افزایش رشد باکتری ها گردد که می توان منجر به اسهال طیور گردد. زمانیکه روی در فرم ترکیبات آهنی در صورتی که در معرض هوا قرار بگیرد، تبدیل به فریک هیدروکسید شده به آب رنگی مانند آهن زنگ زده می دهد.