از من به من سلام!

نور از پنجره های سراسری پاهایش را در اتاق دراز کرده بود. گلدان های شبیه به هم رنگارنگی دربخش هایی از دیوار ها نشسته، سفیدی براق دیوارها و سقف را خنثی می‌کردند و به فضای بزرگ سالن زندگی می‌بخشیدند.

نگاهم را به اطراف می‌چرخاندم و موشکافانه همه چیز را واکاوی می‌کردم که منشی با لبخند ملیحی از پشت میز سفیدش برخاست و به داخل دعوتم کرد. ظاهرش را در ذهنم مرور کردم، خوش پوش و ساده؛ دقیقا همان چیزی که منشی ها نیستند. از جایم بلند شدم، مانتویم را صاف و مرتب کردم و با چهار، پنج گام نسبتا استوار کنار در ایستادم. گلویم را صاف کردم و دستپاچه چند ضربه به در امنیتی برفی اتاق زدم. صدای بفرمایید خودم بود یا او؟
در را بی صدا باز کردم و وارد شدم. چند قدم فاصله داشتیم؛ شاید هفت تا. او فاصله را کم کرد و نزدیک من ایستاد. نگاهم در نگاهش قفل شده بود که دست هایش را باز کرد و حالا من خودم را در آغوش گرفته بودم؛ به نظر از من کمی ورزیده تر و چند کیلویی لاغرتر بود، همچنان رنگ‌های شاد به تن داشت. شانه هایم را گرفت و از خودش فاصله داد. حال صورتش درست مقابل من قرار گرفته بود؛ تفاوتی با من نداشت، مگر در لبخندی که بی دریغ تر! نثار می‌کرد و تجربه ای که در چشم های سیاهش برق می‌زد.

با لبخند نگاهم را روی صورتش تاب دادم و به فرفری های سیاهی که از شالش سرکشی کرده، بیرون خزیده بودند خیره شدم؛ آنها را رنگ نکرده بود؛ صاف هم نکرده بود. قوس ریز بینیش هنوز همان جا بود و بله! من هنوز من بود. هر دو با ذوقی وصف نشدنی به هم می‌نگریستیم، من و من! با فاصله چند سال.

از فلاسک نقره ای دو فنجان شکلات داغ غلیظ ریخت و روبه رویم نشست. دوتایی همزمان گفتیم:
_هات چاکلت غلیظش می‌چسبه!
و خندیدیم. او سنگین تر بود و لبخند محجوبانه تری روی لب داشت، محجوبانه تر از خنده بلند من. بهش گفتم:
_چقدر بزرگ شدی!
طولانی پلک زد:
+خاصیت زمانه، تو بزرگ می‌شی و دنیا کوچیک.
با خودم فکر کردم که هنوز قلمبه سلمبه حرف می‌زند:
_اومم، کتابایی که میخواستم رو خوندی؟
با سر اشاره ای به کتابخانه رنگارنگ گوشه اتاق کرد:
+خلاصه هاش اونجاست! ادامه دادم.
لبخند رضایت راست نشست روی لب‌هایم‌:
_رشته ای که دوست دارمو چی؟ خوندی؟
نگاهش شاکی شد:
+نگو که وقتی داشتی میومدی بالا به تابلو نگاه نکردی.
لبخند خجلی زدم:
_بی دقتی رو کنار گذاشتی؟ اوممم... منظورم اینه که...
سرش را بالا گرفت:
+بالاخره! آدرس ها رو یاد گرفتم و بیشتر به اطرافم توجه می‌ کنم.
دست هایم را در هم گره زدم:
_اون ایده ها رو یادته؟ نوشتیشون؟ یا هنوز دارن خاک می‌خورن؟
+نوشتم. مگه ندیدی؟
_نه!
گوشی اش را در آورد و چند تا پوستر نشانم داد.
خنده ته گلویم تاب می‌خورد:
_پس سراغ اون عشق بچگیمم رفتی! یادت نرفت علاقه هاتو...
+معلومه که نه. فکر می‌کردم با دیدن اون دو نفر متوجه شده باشی.
با اشاره اش به تصویر دوربین مدابسته در لپ‌تاپ متوجه منظورش شدم.
_ نوی‌صاد چی‌شد؟
+کلی آدم تو اینستا هم دنبالش می‌کنن. ولش نکنی یه وقت!
_خیالم راحت شد. فکر می‌کردم به نتیجه نمی‌رسه.
+اگر تو نصفه و نیمه رها نکنی می‌رسه. هر کاری رو شروع کردی تا تهش برو. تو باید من بشی.
قلبم بلند تر از قبل می‌کوبید، لبخند زد و پرسید:

+چرا اینجوری نگام می‌کنی؟

_چجوری؟

+عجیب!

_ذوق می‌کنم وقتی می‌بینمت.

+تو داری به خودت نگاه می‌کنی.
_ممنونم که منو به هدف هام رسوندی!
دوباره لبخند زد:
+من و تو یک نفریم. من ممنونم که قرار نیست جا بزنی و رویاهات رو فراموش کنی. برو! اگه نجنبی دیگه من،من نیستما!
سرم را عجولانه بالا و پایین کردم:
_راست می‌گی! باید برم. کلی کار دارم...

در راستای شرکت در چالش آقای دست انداز.

نوشته شده در زمان کم و عجله ای، به بزرگواری خودتون ببخشید?