خودت، شایسته ی سال...!

..........به نام مرسله پیوند گلوی قلم....سابقه سالار جهان قدم...........

«فراموش نکنید این میزان تمرکز شما است که واقعیت زندگی‌تان را تعیین می‌کند»

یک سَلامی بزرگ برای شما دوست عزیز و ارجمند که درحال مطالعه ی این مقاله هستید

...

نکته: با این نمودار ها و درصد ها و اعداد و ارقام، بنده، نه تنها قصد ناراحتی و حزن شما را ندارم، بلکه می خواهم به شما نیز در رسیدن به خودشکوفایی و اعتماد به نفس و یافت ارزش خویش نیز کمک کنم...

نمودار افسردگی در ایران:

نمودار امید به زندگی در ایران:

میزان مطالعه ی سرانه ایران(بر حسب دقیقه):

آمار مهاجرت ایرانیان:

اما، برای چه، این آمار و نمودار ها را برای شما یه نمایش گذاشتم؟

بدلیل اینکه به شما بگویم:

«شما ارزشمندید، احسنت بر شما، شما با ارزشید، شما قدرتمندید»

می خواهم بگویم که:

شما بسیار با ارزشید، آنقدر قدرتمندید که توانستید این وضعیت بد اقتصادی و... را نه در ایران بلکه این وضعیت منزجر کننده که کل دنیا را فرا گرفته، تحمل کردید و با آن جنگیدید و زمین نخوردید...

شما آنقدر قوی هستید، که امید و ایمان خود را رها نکردید، در برابر این سختی ها ظالمانه ی ظالمان، همچون یک مرد، «ایستادید»!

شما آنقدر باشرف و وطن دوست هستید که وطن خویش را رها نساختید، آن را طرد نکردید و کنارش ماندید و برایش جنگیدید، آری...، این شما بودید و هستید که وقتی دشمن حملات سایبری و فرهنگی می کند، جلوی آن می ایستید و دیگران را آموزش می دهید!

این شما هستید که می خواهید با علم و دانش و یادگیری خود، خودتان، خدا، خانواده و کشور و دین خودتان را سربلند کنید...!

اینها شمایید که درحال جنگ سایبری هستید، به گفته ی مقام معظم رهبری:

«جوانان امروز، در فضای مجازی فعالیت دارند... این فضای مجازی می تواند وسیله ای باشد برای کوبیدن بر دهن دشمنان...!»

شمایی که می زنی بر دهن دشمنت، احسنت بر تو...

این شما، مردم شریف کشور ایران هستید که امید به زندگی بالایی دارید، نترسید، امیدتان را افزایش دهید، خداوند متعال و کشورتان را سربلند کنید و قویتر نشان دهید!

از افسردگی دور باشید، شما که تا اینجا آمده اید، بقیه اش را هم بیا و انتهای زیبا را تماشا کن و دست امام زمانت را بگیر، مَرد!

میزان مطالعه ی سرانه را که تا اینجا آورده اید، احسنت! باز هم تلاش کنید و ادامه دهید... کشور ما نوابغ زیادی راپرورش می دهد... شما هم قدمی بردارید، مهم نیست کوچک یا بزرگ، دست بجنبانید و عمل کنید، آنگاه است که امام زمانت می بینید و می گویید:«ما شاالله، بنده ی من...»

آن زمان است، که خود، از شادی، فریاد پیروزی میزنی! بانگ میزنی:«دنیا، فقط همین بود؟»

تو، خودت، بهترین خودت هستی، شایسته ی سال هستی.

با درد ها رفیق شو، چونکه برای هرکسی، «درد» هست، اعم از پولدار و بی پول، اعم از کافر و مومن...

درد، بهت آموزش میده، درد، تورو برای ظلم و ستم های دنیوی آماده می کنه، تورو قویتر و قویتر میکنه، روحتو بزرگتر و قویتر می کنه...

همیشه امیدوار باش، همچون داستان زیر:

در سال ۱۹۱۲ میلادی، ۳ دانشمند استرالیایی برای یک سفر تحقیقاتی-اکتشافی به قطب شمال رفتند. در راه بازگشت یکی از آن ها همراه با سورتمه و بخش زیادی از تجهیزات و ذخیره غذایی شان به درون یک شکاف یخی سقوط کرد و جان داد. برای بازگشت به پایگاه، دو دانشمند باقیمانده مجبور بودند بیابانی یخ زده به طول ۵۰۰ کیلومتر را بپیمایند. آن ها تنها برای یک سوم از مسیر خود آذوقه داشتند. از این رو آن ها مجبور شدند که سگ هایشان را کشته و آن ها را بخورند. یکی از آن ها در طول مسیر به دلیل گرسنگی و خستگی جان داد و دیگری نیز انگشتانش از سرما یخ زده و سیاه شده بودند، موها و پوستش می ریخت.

همچنین پایش به شدت خونریزی داشت و زخم هایش عفونت کرده بود. اما ناامید نشد و امید به زندگی باعث گردید به راه خود ادامه دهد تا به پایگاه برسد. وقتی که وی به پایگاه رسید خبر بسیار بدتری در انتظارش بود. کشتی که قرار بود او را با خود به استرالیا بازگرداند ۵ ساعت قبل از رسیدن او به پایگاه آن جا را ترک کرده بود و او چاره ای جز انتظار به مدت ۱۰ ماه دیگر برای بازگشت کشتی و رفتن به خانه نداشت. نام این مرد داگلاس ماوسون بود.

یا...

در آوریل ۲۰۰۳، در پارک ملی کنیون لندز در ایالت یوتا یک تخته سنگ ۳۰۰ کیلویی روی دست کوهنوردی به نام آرون رالستون افتاده و دست راست او را گیر انداخت. وی ۴ روز در همان حالت باقی ماند. او حتی اسم خود را روی سنگ حکاکی کرده و روز مرگ خود را به صورت تخمینی در کنار آن نوشت. اما در نهایت امید به زندگی باعث شد که تلاش کند و با بریدن و قطع کردن دستش با یک چاقوی کوچک بتواند خود را آزاد کند. بعد از آن وی توانست دیواری ۳۰ متری را پایین آمده و در نهایت گروهی توریست او را به بیمارستان منتقل کردند. او زنده ماند و به کوهنوردی با یک دست باقیمانده ادامه داد.

یا حتی...

در سال ۱۹۸۲، در اقیانوس اطلس، یک قایقران آمریکایی به نام استیو کالاهان در طی مسیر خود با یک طوفان دریایی مواجه شده و قایقش غرق شد. وی توانست سوار بر قایق بادی یدکی خود را نجات داده و جعبه کمک های اولیه را نیز بردارد. بدین ترتیب وی بدون این که بتواند مسیری برای خود انتخاب کند در دل اقیانوس سرگردان شده بود. وی از یک نیزه برای شکار ماهی استفاده می کرد و در مقابل امواج مبارزه می نمود، حتی از حمله کوسه نیز جان سالم به در برد.

۷۶ روز بعد قایق بادی او به سواحل ماری گالانت در دریای کارائیب رسید و ماهیگیران محلی توانستند او که بخش زیادی از وزن بدنش را از دست داده بود را نجات دهند. کالاهان بیش از ۳٫۲۰۰ کیلومتر را با قایق بادی خود طی کرده بود. وی در ساخت فیلم « زندگی پی» (Life of Pi) نقش مشاور آنگ لی، کارگردان فیلم را داشت. تنها امید به زندگی باعث شد که کالاهان دست از تلاش برای زنده ماندن نکشیده و تسلیم مرگ نشود.

تو مگر از این افراد، کمتر داری؟؟ خدا همه ی ماها را برابر آفریده است، شک نکنید، حتی قطره ای

تویی که الان، شایسته ی سال هستی، تلاش کن سال بعد هم همینطور باشد:

خودت را قویتر کن

بیشتر مطالعه کن

بیشتر یاد بگیر

ایمانتو قویتر کن

ورزش کن

خلاقتر شو

و...(هزاران "وَ"یِ دیگر...)

شما، بسیار با ارزش تر از آن هستید که فکر می کنید...

شما اشرف مخلوقات هستید...

حسن ختام:

«انسان،تو بهترین ساخته ی دست خدایی

اما،ارزش و احترامت دست خود توست»

...

"موفق باشید"

#مسابقه_دست انداز

#چالش_هفته

#حال_خوبتو_با_من_تقسیم_کن