پریود؛ تابویی از جنس ناآگاهی

مذهب فقط میگه فلان چیز تابوئه، و اون چیز وقتی تابو میشه که مردم (جمعیت زیادی) به عنوان تابو قبولش کنن. تابوها توسط انسان و با دخالت انسان ساخته میشن: انگشت کردن تو دماغ، همجنس‌گرایی و... . اما پریود که چیز طبیعی و بدون دخالت انسان هست هم تابو حساب میشه (میکنن). اگه به بیست نفر بگی بگن «پریود»، از این بیست نفر سه چهار نفرشون (یا بیشتر)‌ نمیگن و با فکر اینکه این سوال از سر مسخره‌بازی (یا چیز دیگه) هست جای «پریود» یه چیز بی‌ربط میگن: پشمک حاج عبدالله، سام درخشان و... (اینا واقعین).

کلاً اگه «حرف زدن از پریود» رو دو حالت کنیم، حالت اول رو هم کسایی در نظر بگیریم که از پریود حرف نمیزنن و حالت دوم کسایی که حرف میزنن، برای حالت دوم بین موضوع دختر و پسر موقع حرف زدن از پریود تفاوت‌هایی هست:

1. حرف زدن پسرا از پریود: معمولاً از «پریود» تو جمله‌هایی مثل "چند وقته دوست دخترم پریود نمیشه." (همین یه جمله هر چقدر تکراری باشه تا یه سال بساط خنده‌ی پسرا رو جور میکنه.) و چیزای این مدلی استفاده میکنن و خیلی کم پیش میاد از این جمله بالاتر برن.
2. حرف زدن دخترا از پریود: برعکس حرف زدن پسرا از پریود، دخترا خیلی محتاط‌تر و محافظه‌کارتر از پریود حرف میزنن.

سال هفتم، یه کتاب بود به اسم «تفکر و سبک زندگی»، یه کتاب مجله‌ای بود. رو جلد کتاب نوشته بود «ویژه‌ پسران»؛ از معلممون که میپرسیدیم "مگه ویژه دخترانش چیه؟" میگفت "یه سری مسائل مربوط به خانم‌هاست". همون سال خواستم برم ببینم چی داره که دخترونه پسرونه‌ش کردن، پی دی افش رو رفتم دانلود کردم؛ راجع به بلوغ و حجاب بود. اون قسمتیش که راجع به بلوغه جزو معدود کارای مثبت آموزش و پرورشه. ولی اینا رو گفتم که به این برسم چرا این دو تا کتاب رو تو یه کتاب نذاشتن. چون پسرا پریود نمیشن نباید راجع به پریود چیزی بدونن؟ یا مثلاً دخترا نباید راجع به مضرات مواد مخدر بدونن؟ (یکی از فصل‌های این کتاب، «ویژه‌ی پسران»ــش درباره مواد مخدره)

بخش‌هایی از فصل «بلوغ» از کتاب تفکر و سبک زندگیِ دختران (پایه هفتم):

نمیگم اگه این دو تا کتاب رو تو یه کتاب بذارن دیگه هیچ پسری از لفظ «پریود» برای تیکه انداختن استفاده نمیکنه یا هیچ دختری دیگه سمت مواد نمیره؛ هیچوقت این چیزا صفر نمیشه، ولی حداقل کم میشه.

تو قسمت ۱۲ چیزکست- نوار بهداشتی که راجع به پریود و تاریخچه‌ی نوار بهداشتیه، دو تا از کامنت‌های زیرش معلوم میکنه وقتی یه جامعه پوسیده و عقب‌مونده بره جلو چی ازش درمیاد.

بی‌شرمی و بی‌حیایی این نیست که یه نفر بیاد راجع به «پریود» حرف بزنه و چند نفر رو روشن کنه، بی‌شرمی اینه که وقتی اون آدم داره از «پریود» حرف میزنه افراد مقابلش مقاومت کنن برای نپذیرفتن حرف‌هاش. البته از پست‌های فرد اول که منتظر «پروژه‌ فوق خصوصی» بعدی هست گفتن این حرف‌ بعید نیست.

چند وقت پیش یه کلیپ دیدم، تو خارج دوربین مخفی میگیرن طوری که به پشت شلوار سفید یه دختر ده یازده ساله رنگ قرمز میزنن و این دختره تو پیاده‌رو راه میره و از واکنش مردم فیلم میگیرن. یکی کاپشنش رو درمیاره و طوری که پشت کاپشنش که پهنه بیفته رو پشت شلوار دختره گره میزنه؛ یکی دیگه هم بعد اینکه از دختره سنش رو میپرسه و میفهمه بار اولشه پریود میشه میگه: "دارم میرم داروخونه میتونی با من بیای برات پد بگیرم." تو ایران اگه همچین کاری کنن تو هر پنج شیش قدمِ دختره صد تا تیکه بهش میندازن، سرزنشش هم میکنن که چرا پریود شده. (اینو دیدم که میگم.)

یکی از دلایلی که جامعه پریود رو تابو میدونه بخاطر خونی هست که از رحم خارج میشه (نجس بودن خون). همین جامعه چطور خونی که از رحم خارج میشه رو نجس و تابو میدونه در صورتی که خونی که از زخم مثلاً پا یا دست بیرون میاد نجس و تابو نیست؟ تو هردوتاش خون هست ولی خون پریود فقط واسه اینکه از رحم خارج میشه تابوئه؟ وقتی پا زخم میشه و ازش خون میاد چون پا یه عضو شناخته‌شده هست که همه باهاش آشنان کسی بهش واکنش منفی‌ای نشون نمیده؛ اما خون پریود که از رحم میاد، چون معمولاً نمیدونن رحم چیه و خیلی‌ها حتی نمیدونن این خون از کجا میاد به یه چیز ناشناخته و مجهول تبدیل میشه و واسه همین واکنش‌های منفی بهش زیاده. (این مثال رو برای نوار بهداشتی و چسب زخم هم میشه زد.)

باید بیشتر از پریود حرف زده شه که از اون حالت تابو بودنش دربیاد؛ ولی این حرف زدنه نباید طوری بشه که سر و ته همه صحبت‌ها یه جوری به پریود ربط پیدا کنه؛ افراط تو هر چیزی نتیجه‌ی برعکس میده.