چالش هفته: (چالش اول: ?مادرکُشی!?)

"چالش هفته" از کجا آمد؟

دوست خوبم آقای حمیدرضا محمدی‌پور در یادداشت «خاطره‌ای برای چند روز پیش + یک پیشنهاد»، پیشنهاد خوب و قابل تحسینی را ارائه کرده بود که نمی‌‎شد بی‌‎تفاوت از کنار آن گذشت. ایشان نوشته بودند: «فکر کنم خوب است که هر چند وقت یک‌بار یک چالشی به وجود بیاید و همه ویرگولی‌ها درباره‌اش بنویسند، با یک هشتگ خاص و ساخت لیستی که همه آن نوشته‌ها را در بر بگیرد.»

خُب بیایید بدون هیچ عذر و بهانه‎‌ای، این پیشنهاد خوب و ستودنی را ارج بنهیم و دست به کار شویم.

دوستانی که دلشان به حال محیط زیست ایران می‌سوزد و نگران سرزمین مادری‌شان هستند. چنانچه مایل بودند با چالش این هفته همراهی کنند.

عنوان یادداشتی که برای همراهی با این چالش، می‎‌نویسید، ترجیحاً همان عنوان مطرح شده برای چالش باشد. مثلاً برای همراهی با همین چالش از عنوان «?مادرکُشی!?» استفاده کنید. خواهش می‎‌کنم عنوان را کامل و دقیق (به همراه ایموجی‎‌ها) بنویسید و چیزی کم و زیاد نکنید. بگذارید این هفته یادداشت‎‌های متعدّد دوستان با این عنوان، توجّه تمام کاربران ویرگول و حتی فضای مجازی را برانگیزد و آن‌‎ها را نسبت به وضعیّت بحرانی محیط زیست در ایران بیش از پیش حسّاس کند.

لطف کنید از هشتگ «چالش هفته» استفاده کنید تا فهرست کردن و دستیابی به مطالب چالش، آسانتر باشد.

مقدمه:

نمی‎‌دانم مستند "مادرکُشی"ساخته‌‎ی "کمیل سوهانی"دغدغه‌‎مند با موضوع "بحران آب در ایران" را دیده‌‎اید یا خیر؟ اگر ندیده‌‎اید حتماً ببینید تا متوجّه شوید که چه بر سر سرزمین مادری ما، ایران، آمده است که کارش در حوزه‌‎ی آب (فعلاً به حوزه‌های دیگر کار نداریم!) به این‎‌جا کشیده شده است. دیگر زمان بی‌خیالی و کم‌کاری گذشته است. هر کدام از ما وظیفه داریم که ابتدا خود جزو غافلان نباشیم و سپس در دفاع از این مادرِ زخمی‎‌، جار بزنیم تا غافلان را آگاه و خود به خواب‎‌زدگان را بیدار کنیم.

مستند با جمله‌ای از "برشت" شروع می‌‎شود:

روزگاری آن‎‌که می‌‎خندید هنوز خبر بد را نشنیده بود امّا ما ساکنان شهر دیرزمانی است که خبر بد را شنیده‌ایم و همچنان می‎‌خندیم.

برخی از جملات تکان‎‌دهنده‎‌ی این مستند زیبا را برای شما بازنویسی می‎‌کنم ولی خواهش می‌‎کنم که هیچ‎‌کدام از دقایق و ثانیه‌‎های این مستند را از دست ندهید:

کشاورز سالمند اصفهانی:

من این‌قدر که بودم تا حالا کشاورزی کردم حالا باید گرسنگی بخورم!

عیسی کلانتری (رئیس اسبق سازمان محیط زیست):

در الگوهای توسعه‌‎ی بین‎‌المللی می‎‌گویند تا بیست درصد از آب تجدیدپذیر استفاده کنید محیط زیست شما سالم می‌‎ماند. حداکثر تا چهل درصد. دو کشور هستند که بالای چهل درصد از منابع آب تجدیدپذیرشان استفاده می‎‌کنند. رتبه‎‌ی اوّل ایران با بیش از نود و هفت درصد و رتبه‎‌ی دوم مصر با چهل و شش درصد.

مانی میرصادقی (مستندساز محیط زیست دریاچه‎‌ی ارومیه‌‎ی سال هشتاد و دو را با امروز مقایسه می‎‌کند.):

اگر دریاچه‎‌ی ارومیه خشک شود، تا استان زنجان باید تخلیه شود. هیچ سکنه‎‌ای نمی‌‎تواند در این فاصله زندگی کند. این مملکت احتیاج به هیچ دشمنی ندارد، خودمان داریم خودمان را می‌کشیم.

یاسر عرب (مستندسازی که تا الان دو فیلم درباره‌‎ی مردم سیستان ساخته است.):

من توی سفر اولم به سیستان به این نتیجه رسیدم که فاجعه هر چه قدر بزرگتر باشد، کمتر دیده می‌‎شود انگار. یعنی وقتی شما وارد منظقه‌‎ی سیستان می‌شوی به خودت می‎‌گویی خدایا امکان ندارد یک چنین چیزهایی که من می‌‎بینم حقیقت داشته باشد مگر می‎‌شود ششصد هزار نفر اوضاع زندگی‎‌شان این‌‎طوری باشد و بعد هیچ خبری در مرکز نباشد... کف هامونی که زمانی دریاچه بوده است... غیر از خاک چیزی نمی‎‌گذاری و بعد باد این خاک را بلند می‌‎کند و زندگی مردم در خاک رقم می‎‌خورد. غذا در خاک، ماشین در خاک، لباس در خاک، تنفس در خاک، بیماری‎‌های ریوی در منطقه‎‌ی خاور میانه، رتبه‎‌ی یک.

در این مستند خواهید دید:

احداث یک نیروگاه "شهید مفتح" در استان "همدان" که "مرحوم هاشمی" محکم و قبراق به عنوان "رئیس جمهور وقت" آن را افتتاح می‌‎کند، امروز چگونه بخش‌‎هایی از همدان را به خاک سیاه نشانده است و فروچاله‌‎هایی وحشتناک در حوالی آن نیروگاه ایجاد کرده است.

عیسی کلانتری (رئیس اسبق سازمان محیط زیست):

سدّ گتوند را ساختند، آب شیرینِ کارون را شور کردند. امروز خوزستان دارد ویران می‌شود. دو سوم اراضی خوزستان زیر سدّ گتوند است که سالیانه هشت تا ده تن نمک اضافی را وارد خاک‌ها می‎‌کند. قبل از ساختن سدّ گتوند نبود. این‌‎ها جنایت‌‎هایی است که در این سرزمین اتّفاق افتاده است.

امّا همچنان جای این سوال‎‌ها باقی است:

چرا آن‌ جنایت‌کارهایی که بر اثر ضعف دانش مهندسی و یا فشارهای سیاسی، با جانمایی صنایع و تاسیسات در بدترین جاهای ممکن، پدر آب در این مملکت را درآوردند، هرگز محاکمه نشدند؟ چرا قهرمانان سدّسازی به جای محاکمه، به پُست و منصب بالاتری نیز رسیدند؟ چرا آن‌‎هایی که می‎‌بایست مطالبه‎‌گری می‎‌کردند و در جایگاه مطالبه‌گر ظاهر می‌شدند، سکوت کردند و یا با اندک تشر و فشار سیاسیی، جا زدند؟

سخن پایانی:

در مورد محیط زیست ایران، بایستی ضرب‎‌المثل «دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم و دیگران بخورند» را به «دیگران کاشتند ولی ما نخوردیم، ما نکاریم تا دیگران نخورند!» تغییر دهیم. چون خیلی از آن‌‎هایی که این کشور حاصلخیز را سدّ باران کرده و یا با سیاست‎‌بازی‎‌های منفعت‎‌طلبانه‎‌ی حزبی و شخصی خودشان، به این وضعیّت اسفبار درآوردند، اکنون در زیر خروارهادخاک خفته‎‌اند و این خاک تشنه با سدّهای خالی‌‎اش را برای ما به ارث گذاشتند.

دو یادداشت پیشین:

برای دستیابی به لینک‎ آخرین و تنها دسته‌‎بندی از نوشته‌‎های بنده، می‌توانید به پُست زیر مراجعه کنید:

اگر دوست داری بنویسی ولی نمی‌دونی چی بنویسی، یه سری به پُست پایان‌نامه‌‌‌ی دست‌انداز! (آخرین گاهنامه) بزن!

اگر وقت دارید: به نوشته‌های هشتگ «حال خوبتو با من تقسیم کن» سر بزنید و اگر خودتان حال خوبی برای تقسیم داشتید، لطفاً دست دست نکنید و آن را با این هشتگ بین دوستان خودتان تقسیم کنید. بِسم‌ِ‌الله.

حُسن ختام:

چهارمحال بختیاری یک قرن پیش را در مستند "علف" ساخته‎‌ی مریان کوپر و ارنست شودساک، ببینید:

پیشنهاد: گوش کردنی‎‌های متنوع و از همه رقم، برای دوران پس از کنکور و اوقات فراغت در تابستان پیش رو:

بهترین پادکست‌ های فارسی – کامل ترین فهرست پادکست‌های شنیدنی فارسی (منبع: وبلاگ 1pezeshk)

آدمی فربه شود از راه گوش / جانور فربه شود از حلق و نوش (مولانای جان)

چند جمله‌‎ای در خصوص آزمون‎‌های کنکوری که گذشت و دوستان عزیز پُشت کنکوری:

برای دوستانی که در روزهای گذشته آزمون کنکور داشتند صمیمانه آرزوی موفقیّت می‎‌کنم ولی این را برای چندمین بار گوشزد می‌‎کنم که کنکور، همه چیز نیست. موفقیّت در کنکور، نشانه‌ی خوشبختی و یا عدم موفقیّت در کنکور، نشانه‌ی بدبختی نیست.

موفقیّت در زندگی و کسب و کار، دیگر مانند گذشته لزوماً در گرو کنکور و دانشگاه نیست. اکنون مثلث "مهارت"، "همّت" و "اراده" مهم و تعیین‎‌کننده است پس هرگز گول تبلیغات رسانه‎‌های فرصت‌‎طلب و سودجو را نخورید.

دانشگاه زمانی خوب و کارگشا است که از محلّی برای "همسریابی" و خدای نخواسته "جُفت‎‌یابی" تبدیل شود به محلّی برای کسب "دانش و مهارت عملی و نه تئوری". دانشگاه زمانی نیکو و راهگشا است که بتواند از محلّی برای "اتلاف وقت و سرمایه"، تبدیل شود به "محلّی که بتواند به شما در کسب "مهارت" بیشتر برای دستیابی به "علاقه‎‌مندی"‎هایتان کمک کند.