چگونه به کودکان و نوجوانان فقیر کمک کنیم تا در برابر آسیب های اجتماعی ، مقاوم باشند؟

یک مددکار : در دوران حرفه ای ام ، به اقتضای شغلم در زمینه آسیب های اجتماعی کودکان و نوجوانان ، سفرهای زیادی به سراسر کشورمان داشتم و از شهرها و روستاهای مختلفی بازدید کردم و یا گزارش های مرتبط با آن ها را خواندم که از جمله آن ها ، محله های محروم و فقیر بوده است.

سال ها قبل نیز گزارشی را از روزنامه جام جم خواندم که درباره وضعیت دختران و زنان در منطقه زیلایی گزارش کرده بود. در آن گزارش ، تاثیرات نگران کننده فقر و محرومیت بر زندگی دختران و زنان به تصویر کشیده شده بود.

به اندازه توانم کوشش کردم که در دوران مسئولیتم هم موضوع فقر را بصورت پررنگ در برنامه های مان لحاظ کنم و هم آن را به درستی در گزارش ها ، تشریح کنم.

نیاز به گفتن نیست که کودکان و نوجوانان فقیر و محروم ، از گروه های جمعیتی هستند که در برابر آسیب های اجتماعی و رفتارهای پرخطر ، آسیب پذیر هستند. به همین دلیل ، کوشش برای توانمندسازی ایشان برای این که بتوانند از خود محافظت کنند و در برابر آسیب های اجتماعی ، مقاوم باشند ، از اهمیت بالایی برخوردار است.

در اینجا ، برخی از راهکارها برای توانمندسازی و کمک به کودکان و نوجوانان فقیر و محروم در برابر آسیب های اجتماعی را مرور می کنیم.

1) آموزش و آگاهسازی : دسترسی کودکان و نوجوانان فقیر به آموزش با کیفیت و آگاهی در مورد خطرات و پیامدهای آسیب های اجتماعی و رفتارهای پرخطر بسیار مهم است. با آگاهسازی ، آنان می توانند رفتارهای پرخطر را به درستی بشناسند ، آگاهانه تصمیم بگیرند و اهمیت مراقبت از خود را درک کنند.

2) مربیگری و حمایت: ارتباط کودکان و نوجوانان فقیر با الگوهای مثبت، مربیان و شبکه های حمایتی می تواند به تاب آوری و عزت نفس آنان کمک کند. داشتن کسی که به او نگاه کند و به او اعتماد کند، می تواند تفاوت قابل توجهی در توانایی آنان برای مقاومت در برابر تأثیرات منفی و انتخاب های سالم ایجاد کند.

3) دسترسی به منابع و خدمات ضروری : اطمینان از دسترسی کودکان و نوجوانان فقیر به خدمات ضروری، مانند مراقبت های بهداشتی، خدمات سلامت روان، فعالیت های تفریحی و غذای مورد نیاز ، می تواند از رفاه و تاب آوری آنان حمایت کند. ضعف دسترسی به منابع و خدمات ضروری ، اغلب می تواند آسیب پذیری ها را تشدید کند و احتمال درگیر شدن در رفتارهای پرخطر را افزایش دهد.

4) آموزش مهارت های زندگی: ارائه آموزش های عملی مهارت های زندگی، مانند مهارت های تصمیم گیری، حل مسئله، ارتباط و حل تعارض، می تواند کودکان و نوجوانان فقیر را برای عبور از چالش ها و انتخاب های مثبت توانمند کند. این مهارت‌ها برای ایجاد تاب آوری و شیوه‌های مراقبت از خود ضروری هستند.

5) مشارکت اجتماعی و فعالیت های جایگزین: درگیر کردن کودکان و نوجوانان فقیر در فعالیت‌های اجتماعی، فرصت‌های داوطلبانه ، رویدادهای اجتماعی و فرصت های جایگزین مانند فعالیت های تفریحی و ورزشی ، می‌تواند حس تعلق، ارتباط و هدفمندی را تقویت کند. ایجاد پیوندهای قوی با جامعه می تواند محیط حمایتی را فراهم کند که در آن احساس ارزشمندی و قدرت برای مراقبت از خود کنند.

6) حمایت از سلامت روان: پرداختن به نیازهای بهداشت روانی کودکان و نوجوانان فقیر برای کمک به آنان برای مقابله با استرس، تروما و چالش های عاطفی بسیار مهم است. ارائه دسترسی به خدمات بهداشت روان، مشاوره و گروه های حمایتی می تواند بهزیستی عاطفی و تاب آوری ایشان را ارتقا دهد.

7) توانمندسازی و حمایت: توانمندسازی کودکان و نوجوانان فقیر برای دفاع از خود، بیان نیازهای خود و درخواست کمک در صورت نیاز می تواند اعتماد به نفس و تاب آوری ایشان را افزایش دهد. تشویق آنان به بیان نگرانی ها، حقوق و آرزوهایشان می تواند به ایشان کمک کند تا مسئولیت رفاه و آینده خود را بر عهده بگیرند.

8) تقویت مثبت: شناخت و قدردانی از نقاط قوت، دستاوردها و تلاش های کودکان و نوجوانان فقیر می تواند عزت نفس و انگیزه مراقبت از خود را در آنان ایجاد کند. تقویت و تشویق مثبت می تواند حس اعتماد به نفس و موفقیت را تقویت کند و تاب آوری آنان را تقویت کند.

با اجرای این راهکارها و ایجاد محیطی حمایت‌کننده و توانمند، می‌توانیم به کودکان و نوجوانان فقیر کمک کنیم تا تاب‌آوری کنند، در برابر آسیب‌های اجتماعی و رفتارهای پرخطر مقاومت کنند و به طور مؤثر از خود مراقبت کنند. همچنین پرداختن به عوامل زمینه‌ای که به آسیب‌پذیری‌های آنان کمک می‌کند و حمایت و منابع لازم برای رشدشان را فراهم می‌کند، ضروری است.