من صفحه اینستاگرام نداشتم. یعنی داشتم ولی فقط برای دیدن بعضی از پست ها اونم با مرورگر ویندوز چون من کلاً گوشی هوشمند ندارم. همه کارهام رو با ویندوز انجام میدم. دیشب یکی از بچه ها بهم یه نرم افزار معرفی کردم که می تونستم تووی ویندوز هم اینستاگرام داشته باشم بدون نیاز به مرورگر. اینبار دیگه پست هم می تونم بذارم برخلاف مرورگرها که قابلیت پست گذاشتن نداره. بگذریم.
قبلا که صفحه اینستاگرام داشتم و هر از گاهی هم سعی می کردم پست بذارم خیلی طول می کشید تا خودم رو قانع کنم که چیزی بنویسم برای آدم های آشنا و غریبه در دنیای مجازی. بعد از کلی وقت گذاشتن و دقت و بالا و پایین از خودم می پرسیدم: خب که چی؟! و از آنجا که هیچ جوابی برای این سوال ساده نداشتم منصرف می شدم. ولی تووی ویرگول ظاهراً قضیه فرق می کنه. شاید چون اینجا آشنایی ندارم که پست ها رو بخونه. پس راحت تر می نویسم. درباره همه چیز.
دارم تلاش می کنم که در اینستاگرام هم پست بذارم و خیلی سخت نگیرم. دوستم که این برنامه رو بهم معرفی کرد اولین و تنها فالوور من بود و من هم همون لحظه اولین پستم را گذاشتم. مثل همیشه یه چیز بی مزه. بهش گفتم: «سید به جان خودم اگر لایک نکنی من می دونم و تو» اگر او پست هام رو لایک کنه یعنی همه فالور هام از این پست خوششون اومده! خب این موقعیتی نیست که هر کسی داشته باشه.
دنیای مدرن به همه تریبون حرف زدن میده و انسان ها نمی دانند چرا باید حرف بزنند و چه باید بگویند. مردم ناخودآگاه چیزهایی را در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارند که مخاطبشان آن ها را بپسندد. معمولا مسائل تلخ و نواقص خود را پنهان می گذارند. گویی همه "وجه استاندارد" خود را به نمایش می گذارند تا اعتماد به نفس پیدا کنند. من هم مثل بقیه به کنسرت میرم. من هم مثل بقیه گاهی رستوران میرم. من هم مثل بقیه لحظات خوشی دارم. من هم مثل بقیه شکست عشقی می خورم. من هم مثل بقیه دوستانی دارم. من هم مثل بقیه عاشق خانواده ام هستم. من هم مثل بقیه اهل مطالعه و کتاب خواندن هستم. من هم مثل بقیه بعضی فیلم ها و سریال ها رو دوست دارم. این استاندارد از کجا آمده؟
انگار که پشت پرده همه پست های اینستاگرام این عبارت در تقدیر است: «من هم مثل بقیه....»
