اول مطلب عرض می کنم من خودم طرفدار فمنیسم متعادل و لیبرال هستم و شعر زیر در نقد فمنیسم رادیکال و افراطی است و هر انسان فهیمی دارای قوه ادراک و تعقل که شرط لازم برای انسان بودن و عامل تفکیک و جدایی وی از صفوف و اصناف چارپایان است می داند افراط گرایی در هر چیزی جز نتیجه معکوس چیز دیگری در پی نخواهد داشت
دوستی با محبت به یار خود چنین گفت
چهره حقیقت را چگونه میتوان شست
این یاغیان طاغی یا سروان یاغی
در پی چه چیز هستند
کین چنین به کین نشستند
یا زپی می اینچنین مستند
یا در به روی عقل ودرک بستند
گفتا که نازنین یارا
می دهی زحمت مارا
بگو آنچه در سر داری
یا فکر خود را رها کن یا به لذت کن میگساری
گفتا که ای دوست در دل من زخمی ست
هرچند در وجودم آن را آغشته به رحمی ست
چرا فمنیست‌ها اینچنین پست اند
کلهم در به روی عقل و فهم بستند
گفتا به زنان فمنیست چنین باید گفت
تا ابد در حسرت لباس عروس به کفن باید خفت
صورتشان صورت حوری سیرتشان سیرت کفتار
نازنین یارا مشو تو رنجیده از این گفتار
هم برابری خواهند هم مهر وهم نفقه هم انفاق
می شود به چنین دیو و ددی کرد ارفاق
گر در پی حق و برابری هستی
چرا زین میدان مسئولیت رستی؟؟
دیوان و ددان گشتند از او راضی
چه کند مرد گر خواهد به حلال کند بازی
زین دیوسیرتان یاغی هرگز مخواه یاری
زان که ندارند ایشان نیت خیرخواهی
زن به هر دیار همیار مرد است
خود یار و مرهم درد است
لیک در این محنت سرا سربار مرد است
خود درد و بلای جان مرد است
چه خوش گفت آن سخنور پارسی
حکیم بزرگ ابوالقاسم فردوسی
زن و اژدها هر دو در خاک به
جهان پاک زین هر ,دو ناپاک به
ای دوست تو خود هشیار باش
رها زین جمعیت ظالم غدار باش
پایان
