خیر! این تیتر مربوط به بازی های المپیک 2024 پاریس یا یکی از المپیک های پس از انقلاب نیست،
بلکه پس از پایان بازی های المپیک 1976 مونترال ، تیتر روی جلد و سرمقاله یکی از معتبرترین و پرتیراژ ترین مجلات ورزشی آن زمان ایران یعنی مجله "دنیای ورزش" بود که ماحصل آنچه در بازی های فوق برای ورزش ایران اتفاق افتاد را بازتاب می داد.
آن بازی ها، آخرین المپیک در دوران پیش از انقلاب بود که ایران در آن شرکت کرد.
اما دستاورد کاروان پرتعداد و 86 نفره ایران (بزرگترین کاروان ورزشی ایران در طول تاریخ المپیک) از بازی های المپیک مونترال، در اوج دوران حاکمیت رژیم شاه، تنها یک مدال نقره و یک مدال برنز بود !
درحالی که قول های بسیاری توسط مسئولین ورزشی به خصوص سپهبد حجت (رییس وقت سازمان تربیت بدنی) داده شده بود که گویا کاروان ایران با کسب مدال های بسیار در کشتی و وزنه برداری و دومیدانی و واترپلو و شمشیر بازی و ... به کشور بازخواهد گشت.
اما شکست سنگین همه تیم های یاد شده و حتی اخباری که از رفتار غیر اخلاقی برخی از ورزشکاران ایرانی در المپیک مونترال پخش شد، ورای آن شکست، حیثیت ورزش مملکت را در آن دوران زیر علامت سوال برد.
نگاهی به تیترهای مجلات ورزشی در آن روزها روشنگر همه ابعاد موضوع است. یکی از آن تیترها که روی جلد مجله "کیهان ورزشی" نقش بست، چنین بود:
"در میدان ورزش شکست خوردیم، در میدان اخلاق چرا؟ "
دربخشی از آن مقاله آمده بود:
"...جوانان ورزشکار ما در المپیک باختند. شکست های آنان یا از روی بی همتی و نداشتن تعصب و روحیه جنگندگی و دلاوری بود و یا امکانات ناقص، ضعف برنامه ریزی و فقدان یک اصل کلی و منطقی باعث زمین خوردن ها و عقب ماندن ها شده است. واقعیت هرچه هست، باشد که البته نباید به سادگی از کنار آن بگذریم. اگر ما در میدان مبارزات ورزشی شکست خوردیم، نمی بایست در میدان اخلاق و انضباط هم مغلوب شویم..."
این دستاورد شرم آور، علیرغم همه ادعاها و هزینه ها و برنامه های تبلیغاتی متعددی بود که ارکان مختلف رژیم گذشته پای آن ایستاده بودند و در واقع حاصل همه آن روزگار به حساب می آمد.
در آن کاروان عریض و طویل ورزشی، تنها 4 زن از تیم شمشیربازی شرکت داشتند که به رتبه های بسیار پایین رسیدند!
اما تیتر مقالات دیگر درباره نتایج ایران از المپیک مونترال چنین بود:
" در مونترال از خواب بازی های آسیایی بیدار شدیم"
"هیچکس مقصر نیست، گناه ما در ندانستن است"
"گناه از مسئولان است"
"قبل از رفتن رکورد شکستند، بعد از بازگشت قلبها را ..."
گویی از اینکه در اوج سردادن شعارهای تمدن بزرگ و رسیدن به آستانه دروازه های آن، این گونه ورزش دوران شاهنشاهی مفتضح شده بود، همه سرسام گرفته بودند. در یکی دیگر از آن مقالات آمده بود:
"بازی های المپیک را پشت سر گذاشتیم با یک نقره و یک برنز و یک دنیا اندوه و تاسف به خاطر آنهایی که آسان باختند ... به جدول رده بندی نگاه کنید...ما 9 تیم به المپیک بردیم که در 6 رشته آن قهرمان آسیا بودیم اما در المپیک از آسیایی ها هم عقب ماندیم.... در کشتی آزاد یک نقره گرفتیم و در رده بندی تیمی از مغولستان هم عقب ماندیم.... نگاهی به پشت سر بیندازید! در اولین باری که در المپیک شرکت کردیم یعنی 28 سال پیش یک برنز گرفتیم و حالا یک نقره و یک برنز!!..."
البته وضعیت در المپیک قبلی اش یعنی بازی های 1972 مونیخ نیز بهتر از این نبود و دستاورد ایران از آن المپیک هم تنها دو مدال نقره و یک مدال برنز بود!!
المپیک های بعد از انقلاب
در سالهای پس از انقلاب، المپیک 2012 لندن و کسب سیزده مدال (هفت طلا و پنج نقره و یک برنز) و به دست آوردن مقام دوازدهم دنیا، درخشانترین حضور ایران در این بازی ها بود
و امسال در المپیک پاریس، اگرچه دستاورد ورزشکاران ایرانی به لحاظ مرغوبیت و تعداد مدال ها، پس از المپیک لندن، در تاریخ ورزش این کشور، رده دوم را کسب کرد اما از جهت ثبت رکوردها و دستاوردها؛ به مراتب جدیدتر و بالاتری دست یافتیم.
برای اولین بار حدود 27 درصد از کاروان جمع و جور ورزشی ایران (40 نفر) را زنان تشکیل می دادند که دو نفر از آنها مدال بدست آوردند و برای اولین بار دختر ورزشکار ایرانی در فینال المپیک حضور یافت و به مدال نقره دست یافت.
برای اولین بار ژیمناست ایرانی، مهدی الفتی توانست در فینال المپیک حضور یافته و مقام کسب نماید
برای اولین بار رضا علیپور در رشته سنگ نوردی در فینال این رشته حاضر شد و فقط با اختلاف چند صدم ثانیه، مدال را از دست داد و به مقام چهارم رسید،
برای اولین بار در رشته شمشیربازی، تیم شمشیربازی سابر مردان ایران به مقام چهارم المپیک رسید،
برای اولین بار یک زن ایرانی تیرانداز تپانچه به نام هانیه رستمیان به مقام ششم بازی های المپیک دست یافت،
برای اولین بار دوچرخه سوار جاده ای ایران توانست از خط پایان بگذرد و رکورد جدیدی برای ایران برجای بگذارد،
کاپ اخلاق از آن ایران بود
در زمینه اخلاقی هم با رفتارهای جوانمردانه ای از ورزشکاران ایران مواجه شدیم؛
از همراهی کشتی گیر ایرانی تیم آذربایجان در آیین خداحافظی اش و در غیبت مربیان و دوستان او که توسط امین میرزاده (رقیب و برنده مسابقه) و مربی تیم ایران انجام شد
تا به میدان فینال رفتن حسن یزدانی با کتف در رفته و تحمل چندین بار جاانداختن آن کتف برای ادامه مسابقه،
و تا صبوری ها و خودداری های امیر حسین زارع در مقابل رفتار ناجوانمردانه کشتی گیرگرجستانی
و تا دست حریف را بالا بردن در هر مسابقه ای که آرین سلیمی با اقتدار برنده شد و تا ....
تیم ایران در این مسابقات در ردیف بیست و یکم قرار گرفت (تقریبا در مرز بیست کشور اول جهان) و در ردیف کشورهایی مانند برزیل با آن همه وسعت و جمعیت و امکانات و سابقه ورزشی
و بالاتر از کشورهایی همچون بلژیک و دانمارک و کرواسی و کوبا و اتریش و لهستان و سوییس و پرتغال و آرژانتین و یونان و مصر و ترکیه و هند و .... و دهها کشور دیگر مدعی پیشرفت و جامعه پویا و رشد عالی و ...
این در حالی است که کشور ما بیش از چهل سال است در معرض تحریم های شدید و به قول خود غربی ها فلج کننده قرار دارد و حجم عظیمی از نیرو و پول و طراحی و .... در طی این سالها برای اضمحلال ایران و جامعه ایرانی از سوی همان کشورهای غربی به کار گرفته شده است .
یعنی ورزشکاران ما با کمترین امکانات و بیشترین محدودیت ها، در مرز بیست کشور اول جهان قرار گرفته اند. رتبه ای که با دو مدال طلای در دسترس دیگر (حسن یزدانی و امیرحسین زارع) که به ناحق از ما دریغ شد، به راحتی به ردیف پانزدهم دنیا می رسید و ایران را حتی بالاتر از امثال سوئد و نروژ و اسپانیا قرار می داد.
