سلام به همه
قبل از مطالعه این نوشته ، نوشته ی قبلی من رو ببینین ：
آیا به اهمیت فضیلت‌های چون مهربانی ، بخشش ، اعتدال و شکیبایی پی برده اید؟
چقدر مایل هستید که این فضیلت ها در خودتان و دیگران وجود داشته باشند؟
در واقع رنج ها ، اتفاقات ناخوشایند ، برخوردهای ناجور و بدبیاری ها همگی فرصت‌هایی هستند که با آنها فضیلت های خودمان را محک بزنیم.
عیبی ندارد اگر ناراحت شویم . ما در حال شکل دادن جهان‌بینی مان هستیم
در جهان رنج ها ، رنج ها بوجود نمی آیند و از بین نمی روند بلکه از شکلی به شکل دیگر در می آیند.
اما همه این رنج ها جزو تجارب زیسته ی ما هستند و ما با آن معنایی که به آنها می‌دهیم آن ها را برای ثبت در کتابمان برچسب گذاری می کنیم.
به کتاب خودتان رجوع کنید ، چه برچسب هایی را به رنج هایتان زده اید؟
دسته یک：بدشانسی؟ به موقع انتقام خواهم گرفت؟ زندگی مرا نابود کرد؟ نمی‌بخشم؟ تلافی می کنم؟
و یا اینکه
دسته دو：می بخشم؟ برای این است که صبوری ام را محک بزنم؟ برای این است که ثابت کنم مهربان تر می شوم؟ و در کل در حال امتحان پس دادن و عبور از مراحل سخت هستم تا رشد کنم
کدام دسته؟
باید باور کنیم که داریم با گفتگوهای درونی و بیرونیِ ِخودمان جهان بینی مان با شکل می دهیم
پی نوشت ：
به دنبال فرصت خواهم بود تا مهربانی ، اعتدال و شکیبایی را پیشه کنم ، زیرا این ها مهارت هایی هستند که باید پرورش دهم (برایان کالینز)
