سروش

به بغل گرفته بودم دو زانوی دوش

ز غم ناپایداری دنیا بار سنگین به دوش

ز می با خود بیگانه گشتم مست و مدهوش

ندای آمدی ز پیام اور که منم سروش

ای فرزند نیک نامان و کوروش

ای ماتم زده بی گوش و هوش

برخیز و درای در جوش و خروش

بشنو این سخن و بگیر چو گوشواره به گوش

می غرور و خودپسندی هرگز منوش

ای بار کش آرزو ها و بار حسرت به دوش

چو شیر هم باشی خاک برگیردت چو موش

برخیز و نصیب خویش مکن فراموش

جام می بدست گیر و درای در جوش و خروش

جز می وصال آن رخ زیبا منوش

این پیام گیر سخت به گوش

در عاشقی و مستی و ایثار بکوش

بیدار کن این جماعت بی عقل و هوش

بر حذر دار ز ضحاک خونخوار مار بدوش

در بیداری این جماعت مدهوش بکوش

می طهور عشق و ایثار به ایشان بنوش

حسن ختام:

( مراد از ضحاک آدم خودخواه و خودپسند و مراد از می طهور ایثار و از خودگذشتگی است)