امروز چند باری این ندا را در درونم شنیدم که : بگذار زندگی به سراغت بیاید .
و این موضوع عجیب بود . پس تصمیم گرفتم بیشتر حواسم باشد و تمام حواسم را تیز کرده باشم برای شکار زندگی درست زمانی که دارد به سراغم می آید .
و اینک این سوال را از خودم دارم که زندگی کی به سراغم می آید ؟
شاید دقیقا همان لحظه ای که باران به صورتم می خورد و من کمی چشم هایم بسته شده است و احتمالا کمی سریعتر از همیشه گام برمی دارم . آنجا جایی است که زندگی به سراغم می آید اگر نگاهی به آسمان کنم و اجازه دهم که دانه های باران بر گونه هایم بشیند .
و شاید درست همان لحظه که در اتاقی و از دور صدای دوستان و آشنایان را می شنوی که در حال تعریف کردن و بگو بخند هستند کمی مکث کنی و به این بودن ها بیشتر توجه کنی که چه زندگی می تواند ملایم باشد . و چه اتفاقات خارق العاده ی معمولی می تواند در آن رخ دهد . دقیقا جایی است که زندگی دوباره به سراغت می آید .
یا صبح زود همان لحظه ای که چای را دم کرده ای و منتظری که دم بکشد . اگر مدام ساعت را چک نکنی که مبادا رفتن به سرکار دیر شود . احتمالا زندگی به سراغت می آید .
اگر هرجا که هستی فقط چند نفس عمیق بکشی و این نفس ها را در بدنت حس کنی . که چگونه تو را زنده نگه می دارد . احتمالا زندگی به سراغت می آید .
و هر لحظه که بیشتر در بودن غرق شوی به جای شدن . احتمالا بیشتر زندگی به سراغت خواهد آمد .
هر لحظه که بیشتر خود زندگی را جدی بگیری به جای آرزوها و امیدها و آینده . زندگی تو را بیشتر در آغوش خواهد گرفت.
و می بینم که آدم هایی هستند که فقط از روی زندگی رد می شوند . بی حس . بدون توجه . احتمالا با گلایه و غرولند در زیر لب . آنها هیچ وقت به خودشان اجازه نمی دهند که در زندگی ته نشین شوند . و زندگی هم هیچ وقت به سراغشان نمی رود.
14/3/1403
16:09
∆√!∆
