وزش نسیم ملایم سکوت در هر اتفاق کوچکی قابل لمس است . انتهای این خاموشی هرگز موسیقی آغاز نخواهد شد. بلکه سکوت عمیق و عمیق ترخواهد شد. درد ها در انتها به خاموشی می رسد. رنج ها به سوی خاموشی میرود. جایی که با تمام بی صدایی اش فریاد می زند بگذار چیزها همانطور که هستند باشند! .
چشمانم به عقربه های سرگردان ساعتم است . عقربه هایی که روی هم می لغزند .بدون هیچ چرخی و و نظمی و باتری ! .عقربه هایی که در فضای کوچک ساعتم آن قدر آزاد هستند که هیچ چیز را نشان ندهند!. عقربه هایی که دیگر مهم نیست ثانیه شمارند یا ساعت شمار .
چرا که دیگر هیچ چیز را نمیشمارند!!.
آن ساعت جادویی را دستم می کنم تا به خود یادآورشوم که زمان همیشه اکنون است و مثله عقربه های ظریف باید از هر نظمی به دور باشم. باید نشانم هیچ جا و مقصدم هیچ باشد ! .
جایی که همیشه سکوت می وزد .
2/9/1399
9:54
∆√!∆
