من نمی توانم مثل پیکاسو برایت نقاشی بکشم.
نمی توانم مثل حافظ و مولانا شعر بگویم یا مثل فروغ احساسات را در کلمات جاری کنم.
نمی توانم به زیبایی شوپن برایت پیانو بنوازم و همچون بتهوون سونات های شگفت انگیز خلق کنم.
نمی توانم مانند ناپلئون با تکیه بر عشقت کشور ها را فتح کنم یا مثل فرهاد برایت کوه بکنم.
صدایم همچون صدای شجریان دلنشین نیست و نمی توانم مانند شاملو عاشقانه هایم را نجوا کنم.
اما می توانم مثل مجنون برایت بمیرم،
مثل نجار محلمان بنا کننده شادی هایت باشم،
به زیبایی داوینچی برای لب هایت لبخند بکشم و مثل رفتگر ها هر شب غم هایت را جمع کنم و بیرون بریزم.
من می توانم مثل خودم باشم.
می‌توانم با دستان خالی، دوستت داشته باشم...
