هر زبانی واژگان، دستور و ویژگی های منحصر بفردی دارد که شاید در زبان دیگری نباشد (یا طور دیگری باشد). مثلاً ضمیر it در انگلیسی یا صیغه مثنی در عربی که گاهی کمبودشان را در فارسی حس می کنیم.
زبان فارسی خاصیت هایی دارد که ما به عنوان فارسی زبان از آن ها ناآگاهانه اطلاع داریم، ولی به عنوان یک کپی رایتر یا محتوانویس باید به آنها اشراف داشته باشیم. ما می توانیم با شناخت درست دستور ِصرفی و نحوی زبان فارسی، محتواهای اصولی تر تولید کنیم و لحن را بهتر القا کنیم تا سرانجام ارتباط موثرتری با مخاطب بگیریم.
در هر پست، می خواهم به یکی از این ویژگی ها اشاره کنم، شاید به کار کسی بیاید.
یکی از این ویژگی ها، آزادی عمل در نحو یا free order بودن زبان فارسی است. می دانیم که هر جمله سه بخش اصلی دارد، فاعل، مفعول و فعل. و البته بخش های فرعی دیگری مثل متمم، قید و صفت. شما می توانید این سه جز اصلی و فرعیات آن را جابه جا کنید، اول یا آخر جمله بیاورید، بدون آنکه معنای اصلی جمله را تغییر داده باشید:
در اینستاگرام ما را دنبال کنید
یا
ما را در اینستاگرام دنبال کنید
لحن تغییر میکند اما معنا نه. در زبان انگلیسی شما نمی توانید این کار را بکنید مگر ساختارشکن باشید. و این به علت وجود "را" در زبان فارسی است، که مغعول را گاو پیشانی سفید میکند، که هرجای جمله باشد می فهمیم مفعول است. شناسه فعل هم باعث میشود بفهمیم فاعل کدام است.
توجه: هرچند معنا تغییر نمی کند اما عصب شناسان زبان می گویند که این تغییر صرفی و نحوی روی چگونگی خوانش و معناسازی تاثیر میگذارد. علی با سارا ازدواج کرد، سارا با علی ازدواج کرد، دو شبکه ی معنای متفاوتی در ذهن خواننده ایجاد میکنند.
اگر نظر یا پیشنهادی دارید، خوشحال میشوم با من در میان بگذارید (همچنین اگر کسی دنبال مطالعه بیشتر است، می توانم منابعی به او معرفی کنم).
