از لای پنجره نسیم خنکی رو پوستت میخوره که باعث میشه نور خورشید با اهنگی گرد و غبار هارو به رقص دراره.زیر پتویی و اگه تکون بخوری بدنت میخوره به تیکه های سرد رخت خواب صدای پرنده ها سمفونی درست کرده. صدای ساعت قدیمی کاری میکنه که لای چشمات رو باز کنی و از پنجره به هوای تمیز ابی خیره بشی.درخت ها مثل اسکلت هایی بی لباس روح هایشان سرگدان بودند.در ارامش کامل نفس میکشی و اروم میشی.
واما حالا با داد بلند پاشو مدرسه ات دیر شد روحت خراشیده میشود.اگر با تمام وجود این صحنه را درک کردین باید بگویم شما یک دانش اموز بدبخت ایرانی هستید.
اموزش پروش ایران درست مثل بقیه ی ایران وضعیت خوبی نداره,از معلم های بی مسئولیت گرفته تا مدیر هایی که فقط پول میخواهند از ساعت طولانی تدریس تا سختی دروس و حتی طراح لباس های دختران.
لازم است بگویم که در ایران کودک دبستانی اعشاری میخوند کودکی باید در اون سن اداب زندگی یاد بگیرد باید یاد بگیرد از حق خودش دفاع کنه باید یاد بگیرد حتی انسان های بزرگ هم میتوند نا اگاه تر از او باشد باید یاد بگیرد تبعیض قائل نشود باید یاد بگیرد هر جنسیت/دین/کشور قابل احترام است و انسانیت مهم تر از علم و سواده(این هل نکاتی هستن که هیچ وقت توسط مدارس تدریس نمیشه)
میتونم از اثار تدریس ایران به خودکشی چند هزار دانش اموز دبستانی در روز امتحان در دست شویی مدرسه اشاره کنم! میتونم به گریه/تیک عصبی دبیرستانی ها اشاره کنم.
میتونم به جنس بد و رنگ بد مانتو شلوار اشاره کنم. میتونم به مقنه ها ی تنگ اشاره کنم میتونم به سخت گیری ها برای حجاب/ناخون و مو اشاره کنم
من نمیدونم شاید مشکل از من هست که انقدر این نکات برام مهمه ولی فکر کردن به این قضایا هم بد نیست
