غزل هستی

من دارم فرو میریزم

و دهانم تلخ است.

من دارم مرثیه میخوانم

و صدایم طولانی ست.

من دارم عروج میکنم

و خاموشم.

و یک دور کامل زده ام

و اینک سخت بیدار شده است آن دلبر زیبای من

و باز چشمک می زند

آه

نه

من هرگز در آغوشش نخواهم کشید

او آتش تلخ است

زخمی می زند و رهایت می سازد

آه!

زخمهایش چه تلخ است.

آه ! پروانه را ببین که بسوی آتش میپرد تا سپیده دم.

و آنگاه میسوزد.

ولی او هنوز نسوخته است به تمام و کمال

فقط بالهایش سوخته

و اینک چون کرمی

بر خاک

می غلطد

و جان می کند

او پروانه بود روزی

ماند و اینک به کرم می ماند

و خاطره بالهایش

که میتوانست او را به قلب آتش افکند

می کشدش.

چه پروانه بد شانسی !

از کتاب (غزل هستی) اثر استاد علی اکبر خانجانی

این کتاب بهمراه 180جلدکتاب دیگر را از لینک زیر بصورت رایگان دانلود کنید :

https://www.khanjany.org/wp-content/uploads/2022/11/pdf/kotob/books.rar