یک مسئله‌ی جالب توجه در ویرگول، وفورِ افرادی است که از خوانندگان پر و پا قرص صفحات این شبکه‌ی اجتماعی هستند و ای بسا از طریق کامنت گذاشتن تعامل بالایی برای صفحات دیگر ایجاد می‌کنند، اما خودشان تعداد پست‌های بسیار کمی در این شبکه‌ی اجتماعی منتشر کرده‌اند. آن‌ها مایه‌ی رونق‌اند، اما نه برای خودشان؛ بلکه تنور صفحات دیگر را گرم می‌کنند! من در این پست راهکاری به ظاهر ساده و موجز ارائه می‌کنم که به قول معروف، «نکته‌ی میلیون دلاری» است. این یک ترفند و فریبِ روانشناختی است ولی به کارگیری آن باعث می‌شود که به جای یک «تماشاگرِ تشویق‌کننده» در ویرگول تبدیل به یک بازیگرِ ستاره شوید. اما این نکته چیست؟
کامنت! بله کامنت! طی مدت دو ساله‌ای که در ویرگول بوده‌ام افراد زیادی را دیده‌ام که پای ثابت پست‌های دیگران بوده‌اند و با کامنت‌هایشان برای این معرکه‌ها آتش‌بیاری می‌کرده‌اند. جالب اینجاست که اکثر این افراد از من سوال می‌کردند که فلانی «چطور بنویسیم؟» یا «چه مطالبی منتشر کنیم؟» اصلا «چطور برای پست‌هایمان ایده‌پردازی و موضوعی پیدا کنیم؟» آن فوتِ کوزه‌گری را به ما بگو! خیال می‌کردند اصرار یا تکنیک‌هایی وجود دارد که سری و در هاله‌ای از ابهام هستند.
جالب اینکه این دوستان اکثرا خوب هم می‌نوشتند منتاها بدونِ اینکه عملا نوشتنی در کار باشد! چطور؟ اکثر این افراد در روز تا ۵ کامنتِ ۵ خطی برای دیگران می‌گذارند ولی در صفحات‌شان هیچ‌چیز به عنوان پست منتشر نمی‌شود! خب همین کامنت یک نوشته است دیگر! مگر نوشته چه چیزی باید باشد؟
برویم سر اصل مطلب: اگر برای پست‌های دیگران کامنت می‌گذارید یا حتی کامنتی نمی‌گذارید اما در ذهن شما واکنش و نظری نسبت به نوشته‌های افراد مختلف در ویرگول ایجاد می‌شود از دستورالعمل زیر پیروی کنید و مطمئن باشید که ظرف مدتی کوتاه به بلاگری موفق تبدیل می‌شوید.
اگر برای صفحات مختلف کامنت می‌گذارید و آن کامنت را ارسال می‌کنید؛ مانند تصویر زیر:
من در کامنتی که در بالا تصویر آن را مشاهده می‌کنید برای پستی با عنوان «چرا پادکست گوش نمی‌کنم؟» کامنتی ارسال کرده‌ام. من می‌توانم بسته به میلم از این کامنت یک پست ایجاد کنم. چطور؟
حالت اول: می‌توانم این کامنت را ارسال کنم و بعد در یک پست جدید اینگونه بنویسم: چرا پادکست را از برنامه‌ام حذف نمی‌کنم؟ (البته که شما هر عنوانی بسته به موضوع و موضع و محتوای کامنت‌تان می‌توانید انتخاب کنید و این فقط یک مثال است.)
بعد از این مرحله در متن پست همین کامنت را پیست می‌کنم و حالا این شد یک پست! در ابتدای متن اگر خواستم اسم آن کسی را که کامنت در پاسخ به پست او نوشته شده ذکر می‌کنم. مثلا: «حساب کاربری بهنام در پستی با عنوان «چرا پادکست گوش نمی‌کنم» به رسانه‌ی پادکست و ماهیت آن ایراداتی گرفته است، من در ادامه دلایل خود را برای نقد این ادعا ابراز می‌کنم...» حالا اگر خواستید به آن مطلب لینک هم می‌دهید، اگر نخواستید هم که نمی‌دهید!
اگر هم فکر کردید که تبلیغ می‌شود می‌توانید اسم طرف را حذف کنید و بگویید: «دوستی گفته است...» اگر این را هم نخواستید بگویید، اصلا به اینکه فردی چنین چیزی مطرح کرده است اشاره نمی‌کنید و فقط از یک عنوان و کامنت خود به عنوان متن استفاده می‌کنید. روشن است؟!
یکی ممکن است بگوید من اصلا کامنت هم نمی‌گذارم و یا دوست ندارم کامنتی برای دیگران بفرستم، اما در ذهنم نسبت به پست‌های مختلف نظریات و واکنش‌های مختلفی شکل می‌گیرد. خب این هم راه دارد جانم!
به تصویر زیر دقت کنید:
ببینید من در این مورد، یک کامنت در مورد یک پست گذاشته‌ام. یعنی واکنشی در ذهن من نسبت به یک پست شکل گرفته و من آن را در قالب یک کامنت برای آن پست ارسال کرده‌ام. اما خب می‌توانستم چنین نکنم! می‌توانستم به جای زدن دکمه «ارسال»، کامنتم را کات کنم و انگار نه انگار که کامنتی بوده است! به جایش آن را در یک پست جدید پیست مي‌کنم و این شد یک پست جدید! روشن است؟ با این روش شما قرار نیست کار اضافه‌ای انجام دهید، فقط از ورودی‌ها و خروجی‌های ذهن خود به نحو بهینه‌ای استفاده کرده‌اید. (با تولید پست)
و حالا پست شما آماده است!
خودم که از این ایده خیلی خوشم آمد! امیدوارم برای شما هم مفید واقع شود.
