مدت هاست که دلم می خواهد یادداشت های روزانه ام را منتشر کنم، ولی اگر بخواهم با شما صادق باشم، به خاطر کمالگرایی همیشه از این کار طفره رفته ام. دوست داشتم هر بار یک مطلب خاص و با فاصله زمانی مشخص منتشر کنم تا بازخوردها برایم بیشتر باشد و خواننده از خواندن مداوم نوشته هایم زده نشود، اما امروز با خودم کمی کلنجار رفتم و گفتم برای یک بار هم که شده، اینگونه نوشتن و منتشر کردن را هم امتحان کنم.
از طرفی برای مقابله با احساس رها شدگی نیاز دارم با نوشتن، وجود خود را ابراز کنم، انگار با اینکار می توانم پوچی را شکست دهم و مجبور نشوم برای اینکه بفهمم هنوز در دنیای واقعی زندگی می کنم، با ایجاد چند خراش کوچک روی دستم، قطره های خونم را ببینم که آرام آرام از رگ هایم جاری می شوند.
البته شاید مثل لئوناردو دی‌کاپریو در فیلم تلقین، نیاز به یک فرفره دارم تا با هر بار چرخاندن آن، فرق رویا با واقعیت را تشخیص دهم.
دیروز هم کتاب دیگری را در سایت کتابخانه جست و جو کردم و آن را نیافتم، شاید این سوال را بپرسید که چرا نمی روم آن کتاب را بخرم، اما باید بگویم چند کتاب ناتمام دارم که از خریدن آنها پشیمانم و حتی از خواندن توصیف و نقد یک کتاب هم نمی توانم به شناخت درستی از آن دست پیدا کنم و نتیجه اش این می شود که پولم را الکی خرج کرده ام.
امانت کتاب فرصت خوبی است تا با چشیدن طعم آن، مزه اش را بفهمم و اگر به مذاقم خوش آمد، آن را تا آخر بخوانم و شاید آنقدر از آن لذت ببرم که بخواهم یک نسخه اش را در کتابخانه کوچکم داشته باشم.
این نوشته حاصل سوزاندن 364 کالری بود !
2 خرداد 1400
علی دادخواه
