شاید اونقدر بزرگ نشدم که علاقم به کاراکتر های تخیلی رو کنار بذارم ولی کانر، شخصیتی نزدیک به واقعیت داره.
همه ی ماجرا به یک بازی برمیگرده:
Assassin's creed 3
اول از همه توضیح بدم بهتون که کاراکتر های ما معمولا جزو دسته ی اساسین ها ان که اهداف متفاوتی(معمولا صلح) دارن و در این راه با دشمن های اصلی شون یعنی تِمپلار ها مبارزه میکنن.
کانر که یک پسر دو رگه سفیدپوست-سرخ پوستِ از یک پدر تمپلار و مادر بومی متولد میشه. در زمان بچگی ش تمپلار های زیردست پدرش بدون اجازه ی اون به روستای سرخ پوست ها حمله میکنن و اونجا رو به آتش می کشن. در طول این جریان مادر کانر کشته میشه.
کانر در یک رویا نماد اساسین هارو میبینه و برای مادربزرگش که مادرِقبیله هم هست اون نماد رو ترسیم میکنه و مادربزرگ بهش میگه سالها پیش مردی به ما کمک کرد که این نماد روی کمربندش بود و مسیر رو به کانر نشون میده.
کانر اسم بومی این کاراکتر نیست! اسم پسرِ از دست رفته ی استاد کانر بوده که به دلیل سختی تلفظ اسم اصلی(رادون هاگِیدون) اسم کانر رو روی این کاراکتر میزاره.
هدف تمپلار ها دستیابی به قدرته که به هر قیمتی دنبالش ان و به همین دلیل اساسین ها با اون ها مقابله می کنن.
فکر میکنم تا همینجا کافی باشه و به تعریف داستان بازی ادامه نمیدم
درطول بازی بار ها شکست رو تجربه کردم و وقتی مهارت و هماهنگی م رو به دست اوردم تقریبا دیگه هیچ شکستی نخوردم ولی خود کانر توی زندگی ش چند اشتباه تقریبا بزرگ کرد که جزو داستان بازی بود و تنها ویژگی تخیلی این جنگجو "ارتش تک نفره" بودنشه! یادم میاد بار ها یک نفره حدودا صد سرباز رو به ملکوت اعلی ارسال کردم و در پایان بازی حدود ۳۷۰۰ سرباز مختلف دشمن رو پیش عیسی مسیح(مسیحی بودن طبیعتا) فرستادم.
این ویژگی تقریبا شکست ناپذیری و این حجم از قدرت توی یک انسان عادی و فقط آموزش دیده که اگر ضربات شمشیر رو دفاع نکنه از پا در میاد و با گلوله خوردن زیاد میمیره برای من خیلی جذابیت داشت. عاشق قدرتش شدم! نمیدونم، ای‌کاش به اندازه ی کانر قدرت داشتم و شاید حتی سبک زندگی مبارزه ای ش رو داشتم! به هر حال اگر کاراکتری بود که میخواستم اون باشم، کانر بود. نزدیک به حقیقت و واقعیت بود(نه مثل کاراکتر های ماروِل از جمله هالک و اسپایدر من) طرفدار مارول هم نیستم.
