اگه دانشگاه رفته باشید از سیستم های انتخاب واحد و یه سری نرم افزار دیگه برای کارهای دانشگاهتون استفاده کردید. اما خب مشکلش چیه؟ مشکل اینجاست که وقتی یه دانشگاه رشته نرم افزار کامپیوتر رو ارائه میده ازش انتظار میره که نرم افزار های مورد نیازش رو هم بتونه خودش با استفاده از منابع انسانی که در اختیار داره تولید کنه. یعنی نباید بره سیستم گلستان و یا حتی سیستم یاس رو بخره، باید خودش بتونه تولیدشون کنه.
اما چرا به دانشجوهاشون نمیگن این نرم افزار ها رو تولید کنن و حاضرن هزینه های خیلی بیشتری بکنن اما به دانشجوهایی که خودشون مسئول تربیتشون بودند نسپارنش؟ چون به دانشجوهاشون اعتمادی ندارن خب حق هم دارن دیگه خودشون از ما بهتر میدونن که هیچ چیز به دردبخوری یاد دانشجوهاشون نمیدن و به هم دلیل سیستم انتخاب واحد که هیچی حتی سیستم غذا و یا حتی سایت دانشگاه رو هم نمیدن دست دانشجو های خودشون!!!
بخوام براتون یه مثال بهتر بزنم مثله این قضیه می مونه که بپرسیم چرا مدیرعامل های سایپا که پراید سوار نمیشن؟ چون خودشون میدونن پراید هیچ امنیتی نداره(البته ما هم میدونیم پراید امن نیست ولی خب... بگذریم). خلاصه که اینا خودشون خودشون رو قبول ندارن چطور میشه که شما هنوز قبولشون دارید.
این قضیه سیستم های نرم افزاری هم معیار خوبیه که بفهمید مسئولین دانشگاه ها چقدر به دانشجوهاشون اعتماد دارن و دانشگاه هایی که بیشتر نرم افزارهاشون رو خودشون تولید کردن جایگاهشون بالاتره یا حداقل وضعیت رشته کامپیوترشون خوبه یا قبلا خوب بوده.
به عنوان مثال اکثر سیستم های نرم افزاری دانشگاه امیرکبیر توسط خود دانشجوها نوشته شده و واقعا هم با کیفیت هستند، من خودم امیرکبیر درس نخوندم ولی تعریفشون رو خیلی شنیدم همه میگن دمه برنامه نویس هاشون گرم. اما خب مشکل این معیار اینه که داره طبق گذشته این دانشگاه ها رو برسی میکنه و ممکنه که سال ورودی شما رئیس دانشگاه عوض بشه و کلا همه چی به هم بریزه. حواستون باشه همیشه ممکنه با تغییر ها مواجه بشید و متاسفانه تجربه ثابت کرده که تغییر همیشه به ضرر دانشجوهاست تا چند وقت بگذره و به حالت پایدار برسه.
