خیلی ساده دوست دارم بررسی کنیم یک دانشگاه رو و سوالی که از همه دانشگاه‌ها باید بپرسیم اینه که آیا شما خودتون دانشجوهاتون رو قبول دارید یا نه؟ چواب نه باشه خب اون دانشگاه مناسب نیست.
تو رشته کامیپوتر، این قضیه سیستم های نرم‌افزاری هم معیار خوبیه که بفهمید مسئولین دانشگاه‌ها چقدر به دانشجوهاشون اعتماد دارن و دانشگاه‌هایی که بیشتر نرم افزارهاشون رو خودشون تولید کردن جایگاهشون بالاتره یا حداقل وضعیت رشته کامپیوترشون خوبه یا حداقل قبلا خوب بوده.
به عنوان مثال، سیستم انتخاب واحد یک دانشگاه گلستان یا ناد هست؛ مشکل این چیه؟ وقتی یه دانشگاه رشته کامپیوتر رو داره درس میده دیگه باید ازش انتظار داشت که نرم افزار های مورد نیازش رو بتونه خودش با استفاده از منابع انسانی که در اختیار داره تولید کنه. یعنی نباید بره سیستم گلستان و یا حتی سیستم یاس رو بخره، باید خودش بتونه تولیدشون کنه.
اما چرا به دانشجوهاشون نمیدن این نرم افزارها رو تولید کنن و حاضرن هزینه های خیلی بیشتری بکنن اما به دانشجوهایی که خودشون مسئول تربیت‌شون بودند نسپارنش؟
چون به دانشجوهاشون اعتمادی ندارن خب حق هم دارن دیگه خودشون از ما بهتر میدونن که هیچ چیز به دردبخوری یاد دانشجوهاشون نمیدن و به همین دلیل سیستم انتخاب واحد که هیچی حتی سیستم غذا و یا حتی سایت دانشگاه رو هم نمیدن دست دانشجوهای خودشون.
بخوام براتون تشبیه بهتری کنم، مثل این می‌مونه که بپرسیم چرا مدیرعامل‌های سایپا و ایران‌خودرو، پراید و سمند سوار نمی‌شن؟ چون خودشون میدونن پراید و سمند هیچ امنیتی نداره. خلاصه که اینا خودشون خودشون رو قبول ندارن دیگه منطقیه که ما همچنان قبول‌شون داشته باشیم؟
