که شاهنامه عادت دارد پهلوان گیرد به درد.

و با مرگش

واژه‌ها یتیم شدند،

صحنه‌ها چراغ‌هایشان را خاموش کردند،

و شعر از گفتن جا ماند.

بهرام نمُرد؛

که دگر بار زاییده شد.

-همان روز-

بهرام نمُرد؛

جهان

او را‌ از زندگیِ خودش حذف کرد،

چونان که شاهنامه

دلیرانش را

همیشه دور از وطن می‌کُشد.

و دوباره پهلوان ایرانم مرا به سوگ نشانید.

پ.ن: از وطن چیزی نگذاشته‌اند، کسانی که برای وطن بودند را غریبانه در قبرستان های دور دفن کردند، انگار امیدی نمانده، انگار این سوگ سیاوش تمامی ندارد.