هر چه انسان ها بی بند و بارتر باشند، ادعای بیشتری در عشق خواهند داشت. تفاوت عشق و هوس در ادعای آن نیست. بلکه در فداکاری و گذشت و تلاش برای حفظ دیگریست.
هوس ها یا عشق های بدون حضور خدا، که بر اساس لحظه های باهم سرپیچی کردن از حدود الهی شکل می گیرند، با افزایش شدت عصیانگری، سرکش تر می شوند و به همان سرکشی نیز به نفرت و جدایی مبدل می شوند.
سطحی پیچیده از درهم تنیده شدن اخلاقیات و اعتقادات با هوس ها که همیشه همه یک ویژگی مشترک دارند، پایان این عشق های غیرواقعی توجیه تمام سقوط ها و لغزش های آینده است.
یقین داشته باشید، شقی ترین انسان ها نیز تجربه شدیدی از چنین عشقی داشته اند. پس لطفا از افتخار کردن به جسارتتان در حق حرمت های الهی به نام عشق دست بردارید.
هر چند هیچ انسانی به جز معصوم، معصوم نیست و کمتر عشقی ولو پاکیزه بدون یک نگاه خطاکار شکل می گیرد، اما در یک عشق پاک و الهی افتخارها نه تجاوز به حریم الهی و لحظه های هوسبازی بلکه فداکاری ها و باهم گذشتن از رنج های خوب زیستن و تلاش برای تحمل نقص های دیگریست.
پیرترها که اگر منصف باشند خود فیلسوفان بدون تحصیلات دانشگاهی اند، می دانند که از خاطرات گذشته تنها تلاش ها و خوبی ها ارزش یادآوری دارند، چه رسد به افتخار..
