دیگه فرصت نشد بیام اینجا بنویسم؛ دلیل زیاد دارم براش ولی مهم ترینش این بود که حس کردم دیگه حرفی برای گفتن ندارم. هر چیزی که باید میگفتم رو گفتم و هر چیزی که هست همیناست. دیگه فراتر از این میشه نویز و پیام های اضافی و شبه اینستاگرامی. ولی هر بار که ایمیلم رو باز میکردم یا اتفاقی ویرگول رو لاگین میکردم دیدم کلی آدم جدید با پست های من تعامل کردن و حیفم اومد که همینجوری اینجا رو از کف بدم.
یه مدتی هست که برای تحصیل مهاجرت کردم به کشور فنلاند و شاید همین بهانه ای باشه برای اینکه دوباره اینجا فعالیت کنم. مهاجرت شبیه هیچ کدوم از تجربه های آدم نیست. هر چه قدرم بیای خودت رو براش آماده کنی و ازش اطلاعات به دست بیاری تا آگاهانه تر جلو ببری، بازم اتفاقیه که تکونت میده. یه اتفاق که همه جور تو رو میبره به خارج از دایره امن. دایره امنی که بیشتر خودت رو با اون میشناسی و هویتت شکل گرفته. از بس که محتوای غیرواقعی و به دور از تفکر در مورد مهاجرت زیاد شده، دیگه کم پیش میاد آدم ها خوب گوش کنند.
اینجا فرق داره ولی. میشه اینجا یکم فکر کرد و حرف زد و حرف شنید. من هستم با اینکه سه سال نبودم. الان هستم. نمیدونم که بعد از این همه مدت کسی این پست رو میخونه یا نه ولی اگه حرفی دارید که به من بگید یا سوالی دارید، همینجا برام بنویسید.
