شعر نوشته (خزانِ دل)

بهار دل چون خزان شود

اشک دو دیده روان شود

وای از آن روز که دل بمیردُ

ساحل چشم به خشکی نشیند

غم در دل تبار گردد

و امید به زندگی تباه

وای از آن روز که از شدت غم

دیگر هیچ نتواند شکند بغض گَلو را