از ی جایی به بعد به این رسیدم که زندگی بیشتر از این که مقصد باشه ، یک مسیره ، بله ، زندگی سرار مسیره!
ما سالهای زیادی رو بی تفاوت و بی اهمیت صرفِ مسیرِ رسیدن به یک مقصد ،هر چقدر متعالی، می کنیم و اصلااا حواسمون نیست که این سالها ، بخشی از عمرمون هستن ، بخشی از فرصت زندگی کردنمون.
خیلی وقتا مسیر رو فدای مقصد میکنیمو سال ها خودمون رو به سختی ها و رنج ها و آسیب های زیادی دچار میکنیم ، حتی برای رسیدن به مقصد از خودمون فاصله میگیریم و اما...اما وقتی به مقصد میرسیم دیگه اون آدم اول مسیر نیستیم ، دیگه اون قدر خسته و افسرده هستیم که باید چندین سال بعدش رو فقط روی کاناپه دراز بکشیم و برای خودمون چای بیسکوییت بیاریم تا دوباره با خودمون آشتی کنیم و بابت آسیب هایی که بهش زدیم و خستگی های بیش از حدی که بهش تحمیل کردیم ازش عذرخواهی کنیم . خب . بازم اون سالها ، همون سالهایی که باید زندگی کنیم رو روی کاناپه از دست میدیم.
مهمه که امروز که از خواب بیدار میشم تا آخر شب که قراره به خواب برم چه دستاورد(!)هایی داشته باشم ولی اینم مهمه که امروز که از خواب بیدار میشم تا آخر شب که قراره به خواب برم چندین ساعت از عمر و زندگیم رو چجوری میگذرونم و اصلا ازشون لذت می برم یا نه؟!؟!؟
نمیگم که همین امروز از کار استعفاء بدیم و زحمت و تلاش رو کنار بذاریم و لم بدیم رو هپی چیر و بگیم خایل خب باوشه اون پی اس رو بیار میخوام کل روز فیفا بزنم و از زندگیم لذت ببرم چون زندگی یک مسیره ، معلومه که نع.
میگم اول با خودمون دوست بشیم ، ظرفیت ها علایقمون رو بشناسیم و پس ذهنمون حواسمون به مسیر باشه و حالا وقتشه که یک مقصد متناسب با علایق و ظرفیت هامون انتخاب کنیم و هر روز تلاش کنیم تا هم به مقصد برسیم و هم از مسیر رسیدن بهش لذت ببریم.
خلاصه که همین.
تو بنویس برام که چی فکر میکنی؟
