سازگاری نمیدونم خوبه یا بد ، ولی همیشه ی طوری بوده که کمتر اعتراض گر بودم.
همیشه خیلی به طور ناخودآگاه اولین حرکتم اینه که خودم رو با شرایط وفق بدم ، اصلا انتخاب نمی کنم که این باشه ولی همیشه قدم اول تغییر رو خودم بودم که برداشتم
خیلی موارد از مسیر دوم وارد شدن موثر بود ، دووم آوردم ، شرایط بهتر شد ، تغییر رفتار من ، رفتار هارو تغییر داد
ولی ، ولی ی سری جاها خیلی به ضررم تموم شد ، اینو همون لحظات متوجه نشدم ، همون لحظات شاید تاثیرات کوتاه مدت خوبی داشت ولی همه چی آرامش قبل طوفان بود و در بلند مدت باعث شد مشکل برای من عمق بگیره و برای طرف مقابلم اصلا احساس نشه ، این مارو به بن بست نزدیک می کرد ⛔
چالش های بزرگی که برام به وجود اومد این رو بهم یاد داد
از ی جایی به بعد سعی کردم حواسم به کوتاه اومدن و کنار اومدن باشم
یک قدم کوتاه اومدن شاید به شرایط آرامش بده اما قطعا کنار اومدن با مشکل اون رو همیشه کنارت نگه می داره.
نظر تو چیه؟
