او مرده بود.
انسان پیشین، با همهٔ قامتِ رنجِ کشیده اش، با همهٔ خاطراتی که چون پاره های شیشه در گوشه گوشهٔ وجودش فرو رفته بود، با آن همه شادی های ترک خورده و آرزوهای سوخته، تسلیم شد. سکوتی سنگین و همیشگی، طنینِ آخرین ضربان قلبش را بلعید. جهان برای او به انتها رسیده بود؛ پایانی سرد و بی روح.
اما جهان برای پایان آفریده نشده است.
در دلِ همان سکوت، جنبنده ای آغاز گشت. از میانِ خاکسترِ آنچه بود، جوانهٔ سبزِ «نو» سر برآورد. این زایش، آرام و بی سروصدا نبود؛ بلکه تکانی سهمگین و دردناک بود، چون پوست انداختن مار یا ترک خوردن پوستهٔ تخم.
انسان جدید، از دلِ ویرانه های انسان پیشین متولد میشد. گویی تمامی شکست ها، اشتباهات و زخم های گذشته، تنها خاکی بارور بودند برای رویش این دانه. چشمانش را که گشود، جهان را نه به پایان رسیده، که تازه آغازشده میدید. نفسِ اولش، بوی خاکِ تازهٔ پس از باران را داشت، بوی امکاناتِ بی پایان.
او همان بود و نبود. خاطراتش را به ارث برده بود، اما دیگر بردهٔ آنها نبود. دردها را میشناخت، اما زخمی نبود. ترس های قدیم، همچون ارواح کمرنگی در پسِ ذهنش پرسه میزدند، اما دیگر فرمانروای وجودش نبودند.
این است راز بزرگِ هستی: هیچ مرگی بی قیمت نیست. هر فروریختن، فونداسیونِ بنایی عظیم تر است. انسانِ پیشین میمیرد تا انسانِ جدید بتواند سبک تر، آزادتر و آگاه تر قدم بردارد. این مرگ، تولدی دوباره است؛ سوگوارهٔ نیستی نیست، بلکه حماسهٔ بودِنِ دگربار است.
و این چنین است که ما، در مسیر زندگی، بارها و بارها میمیریم و زاده میشویم؛ هر بار کامل تر از پیش، هر بار استوارتر از گذشته، تا شاید روزی به اوجِ آنچه میتوانیم باشیم، دست یابیم.
