در این‌که ال‌کلاسیکو بزرگترین و هیجان‌انگیزترین مسابقه‌یِ باشگاهی‌ست شکی نیست، اما دلیل بزرگترین بودن این مسابقه، تنها رقابت ورزشی نیست؛موارد بسیاری هستند که این مسابقه را جذاب و دیدنی نموده‌اند که یکی از آن موارد؛ «مرگ و زندگی» است. ال‌کلاسیکو حکایت مرگ و زندگی است. جذابیت و شورِ زندگی در این است که بکوشیم تا از مرگ فرار کنیم و یا آن را از خود دور کنیم تا زنده بمانیم و زندگی کنیم. ال‌کلاسیکو نیز چنین است. مسابقه‌یِ برای اثباتِ زنده‌تر و بهتر بودن. زندگی در واقع از موضعِ مفهوم دیگری که همان مرگ است، تعریف می‌شود و به آن معنا و مفهوم می‌بخشد. ال‌کلاسیکو نیز از موضع رقیب تعریف می‌شود. بارسا در بودنِ رئال، بارسا است و رئال نیز در بودن بارسا، رئال است. ال‌کلاسیکو نیز با رقیب بودن بارسا و رئال، جذابیت و هیجان پیدا می‌کند. دو رقیبی که بایستی برای پیروز شدن تلاش کنند تا از مرگ و شرمندگی فرار کنند. فوتبال را نمی‌شود پیش بینی کرد تا تیم مرگ و تیم زندگی آن را فهمید که در واقع این پیش بینی ناپذیر بودن فوتبال است که بر جذابیت و دیدنی‌بودن آن افزوده‌است.
