چند روز پیش فیلم جوکر را دیدم. راستش این فیلم از آن فیلم‌های زردی هالیوودی نیست بلکه یک شاه‌کار است. این فیلم اگر چه که ویژگی‌هایِ جوامعِ دنیایِ غرب را به‌نمایش می‌گذارد، اما در مورد جامعه‌یِ ما نیز گپ‌و‌گفت‌های زیادی دارد. جوکر، آدمی است که زیر فشارِ جامعه‌اش له شده و از زندگی جز بخشِ تاریک‌اش، چیزی ندارد. جوکر به‌طرز بسیار هنرمندانه‌ای برای ما نشان می‌دهد که اجتماع چه تأثيراتِ هولناکِ پیش‌بینی‌نشده در زندگی آدم‌ها دارد. از یک آرتور بی‌آزار و نازک‌دل، یک جوکرِ آدم‌کش و سنگ‌دل می‌سازد. جوکری که خنده بر تمامِ نگون‌بختی‌ها می‌کند. نگون‌بختیِ خود و جامعه‌اش. شرایطِ طاقت‌فرسا و ناعادلانه‌ای اجتماعی مادر تمامِ بدبختی‌هاست. در چنین شرایطِ سختیِ اجتماعی است که جوکر به‌هر آن‌چه که نظم و قانون است پشت می‌کند و دست به‌تخریب‌شان (تخریب خلاق) می‌زند و بالاخره قهرمان جامعه‌اش می‌شود.
