اول از همه بگم اگه فکر میکنی انیمیشن فقط برای بچه هاست، یا انیمیشن ندیدی یا آدم سرد و منطقی و کم احساسی هستی! (بی تعارف)
انیمیشن ها چه با داستان و گرافیک رنگارنگ، چه با ماجرا و شخصیت های دارک در هر صورت فراتر از واقعیت هستند. این برای مایی که در دنیای واقعی و کسل کننده زندگی میکنیم باید جذاب باشد.
دنیای انیمیشن دنیایی خیالی که آمیخته با واقعیت هاست. میتواند داستان اسباب بازی هایی باشد که زنده هستند و حرف میزنند، میتواند هم داستان موشی باشد که آشپزی میکند.
انیمیشن ها حال خوب کن هستند، (البته همه شان نه) شاید مخاطب کودکان یا نوجوانان باشند اما حتی در کارتون باب اسفنجی هم مفاهیم و مسائلی هست که برای بزرگسالان مفید و جالب است.
انیمیشن یا کلاس زندگی و فلسفه؟ مسئله این است.
اگر اهل تفکر و تحلیل باشید متوجه میشوید که بعضی انیمیشن ها چقدر درس های زندگی درون خود دارند یا چقدر میتوانند شما را به فکر فرو ببرند و دیدگاهی باز تر و جدید تری به شما بدهند.
تصور کن اگه انیمیشن نبود هرگز نمی فهمیدی که یک غول سبز که در مرداب زندگی می کند، میتواند چقدر مهربان و تنها باشد. هرگز نمی فهمیدی که هیولاهای توی کمدمان، درس خوانده اند و دانشگاه رفته اند تا بیایند و ما را موقع خواب بترسانند. هرگز نمی فهمیدی که حیوانات یک باغ وحش چقدر دوست دارند به طبیعت بروند. هرگز نمیفهمیدی پشت در کوچکی که توی خانه ات است میتواند موجودی اهریمنی باشد که میخواهد دکمه به جای چشم هایت بدوزد و روح ات را بدزدد.
انیمیشن ببینید چون همانطور که نمیشود بعضی چیزها را در سخن گنجاند، چیزهایی زیادی هم هست که نمیشود در واقعیت ها و فیلم ها دید و فهمید نه، باید دنیای دیگری باشد. در چند سال اخیر انیمیشن ها چاشنی روانشناسی بیشتری دارند و به احساسات و واقعیت های بیشتری می پردازند که این باعث میشود دیدن انیمیشن بیش از پیش خوب باشد.
توی پست بعدی دوست دارم چند تا انیمیشن واقعا خوبی که دیدم را معرفی کنم.
