به نام او
خب راستش نمیخوام با کلمات خیلی قلمبه سلمبه و سخت و عجیب بنویسم
من همیشه اسون حرف میزنم و سعی میکنم‌آسون هم بنویسم تا آسون خونده بشه.
راستش من یه دهه هشتادی ام...
یکی از همونایی که بین شما بزرگترا به عنوان گودزیلا شناخته میشن...خیلی جاها برچسب های عجیب و غریبی به ما زده میشه
رفتار های عده ای از ماها به هممون تعمیم داده میشه و من هنگ میکنم [۱] از این همه قضاوت و برچسب زنیه سریع
میگن که ماها بی خیالیم، به حرف مردم اهمیت نمیدیم، مغروریم، به زندگی سطحی نگاه میکنیم و غیره
ولی سوال من یه چیزه، معیار شما برای سنجش بی خیالی یا غرور و نگاه سطحی چیه؟
اینکه ما دغدغه هایی چون آزادی و آسایش و رفاه داریم نگاه سطحیه؟ یا اینکه ما توی فضای مجازی اکثرا کمپین های حمایتی و اجتماعی تشکیل میدیم؟
امروز داشتم یه مقاله ای توی یکی از سایت های معروف و معتبر خبری داخلی میخوندم، مصاحبه ای با یک کارشناس محترم که درباره ما صحبت کرده بودن، و میگفتن دهه های شصت و هفتاد دغدغه شون تشکیل زندگی و پیدا کردن شغل بود ولی دهه هشتادی ها نگاهشون سطحیه
اما من یه سوال دیگه دارم، مگه هدف زندگی تشکیل خانواده و پیدا کردن شغله؟
مگه این موفقیته؟ بله یه زمانی توی گذشته تعریف مردم از موفقیت این بود
ولی همونطور که علم پیشرفت میکنه معیار ها هم پیشرفت میکنند، امروزه یکی از مسیر های موفقیت پیدا کردن شغل و تشکیل خانوادس
صحبتم رو تموم نمیکنم و آخرِ این نوشته ام نقطه ای نمیزارم و ازتون میخام که به نوشته ی بنده ی حقیر توجه کنید و نظر خودتون رو در این باره بگید
به امید ایرانی پیشرفته و موفق...
