یه مدل از انواع بردگیم ها ، بازی های Co up یا همون همکاری مشترکه. تو این نوع از بازیها بازیكنان برای انجام دادن هدف یا اهدافی مشترك، در بازی با همدیگه همكاری میکنند. در واقع حریف آنها خودِ بازیه. به همین خاطر در انتهای بازی یا همگی با هم پیروز میشن و یا همگی با هم می بازن. به نظر من ارتباطات اجتماعی ادم مثل یه بازی میمونه. از نوع Co up. یعنی اگه دو طرف هوای همدیگرو داشته باشن و حالشون با هم خوب باشه، هر دو تا بردن. ولی اگه یکی اذیت کنه، یا توقع بالا داشته باشه، یا خیلی بی حوصله و انرژی باشه، بازی زندگی رو دو طرف باختن. حتی اگه جدی نباشه و وقت برای دوستی نزاره، بازم میبازی. تو دنیایی که انقدر سرد و مایوس کننده است و هر لحظه یه تله جدید برات رو میشه، تنها بودن خیلی سخته. اگه پات توی گل گیر کرد، یکی باید باشه کمکت کنه.
از بچگی دنبال دوست خوب بودم. دوست پایه، دوست بامرام، خوش فکر، با انرژی. یادمه یه زمانی آرزوی داشتنش رو داشتم. ولی الان خیلی خوشحالم. دوستای من همبازی های خوبی ان. اگه تمام روز کنارشون باشم، بازم خوشحالم و خسته نمیشم. توی سردی زمستون گذران زندگی، دلم به بودنشون خوشه. مینویسم که یادم بمونه این روزا زندگی بدون اونا چقدر میتونست برام سخت بگذره. پس سعی میکنم منم همبازی خوبی باشم.
