آیا برای خود یا فرزندتان دنبال روانشناس یا روانپزشک میگردید؟ ممکن است با این سوال شروع کنید که آیا باید به دنبال یک روانپزشک، روانشناس یا نوع دیگری از متخصص باشید. تفاوت روانشناس و روانپزشک چیست؟ برای افرادی که تفاوت این دو را نمیدانند سوال مهمی است.
انواع بسیاری از متخصصان مختلف سلامت روان وجود دارند، بنابراین شما حوزه بسیار بزرگی برای انتخاب دارید. اما انواع حمایت و درمانهایی که آنها ارائه می دهند بسته به حرفه، مدرک، آموزش و تحصیلات خاص آنها میتواند کمی متفاوت باشد. همانطور که به دنبال فرد مناسب برای درمان هستید، یک تمایز میتواند در ذهن ایجاد شود: فرق روانپزشک و روانشناس در چیست؟
عناوین آنها ممکن است شبیه به نظر برسد، و آنها هر دو به تشخیص و درمان افرادی که دارای شرایط سلامت روان هستند کمک میکنند. با این حال آنها این حمایت را به روش های مختلف ارائه می کنند. در ادامه، توضیح عمیقی از کارهایی که روانپزشکان و روانشناسان انجام می دهند، به علاوه چند نکته در مورد انتخاب بین این دو متخصص را خواهید دید.
روانپزشکی به شاخه خاصی از پزشکی اطلاق می شود که بر علل، پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری های روانی تمرکز دارد. به طور کلی، رشته روانپزشکی بر این ایده استوار است که عوامل بیولوژیکی مانند ژنتیک منجر به ایجاد علائم سلامت روانی و عاطفی می شود. روانپزشکان تشخیص می‌دهند که عوامل اجتماعی و محیطی نیز میتوانند نقش داشته باشند، اما معمولاً علائم سلامت روان را از زاویه بیولوژیکی بررسی میکنند. آنها در بسیاری از زمینه های مرتبط آموزش میبینند، از جمله:
روانپزشکان مدارک مختلفی کسب میکنند از جمله دکترای عمومی پزشکی یا (MD). آنها همچنین دارای مدارک تخصصی از رزیدنتی و تخصص در روانپزشکی را کسب میکنند تا به درجه متخصص اعصاب و روان نائل شوند. روانپزشکان شاغل نیز باید یک دوره رزیدنتی را تکمیل کنند. در طول این دوره، آنها با افراد در بیمارستان ها و مراکز سرپایی کار می کنند و تشخیص و درمان بیماری های روانی را با استفاده از دارو، درمان و سایر درمان ها یاد می گیرند.
برخی از روانپزشکان ممکن است در تخصص هایی مانند: داروهای اعتیاد، روانپزشکی کودک و نوجوان، روانپزشکی سالمندان روانپزشکی قانونی و داروهای خواب آور آموزش های تکمیلی ببینند.
روانپزشکان به تشخیص و درمان بیماری های روانی کمک می کنند. آنها مجوز ارائه مراقبت های بهداشت روانی و فعالیت به عنوان پزشک را دارند. آنها سابقه پزشکی شما را می گیرند و ارزیابی می کنند که آیا شرایط زمینه ای یا داروهایی که در حال حاضر مصرف می کنید ممکن است در علائم شما نقش داشته باشد یا خیر.
مدرک پزشکی آنها همچنین به آنها امکان می دهد آزمایش های پزشکی را تجویز کنند و برای درک بهتر و درمان علائم شما دارو تجویز کنند.
روانپزشکان در هر یک از این مراکز میتوانند کار کنند:
یک روانپزشک خوب با پرسیدن سوالاتی شروع میکند تا اطلاعات بیشتری در مورد علائم سلامت روان شما به دست آورد. بسته به علائم شما، آنها ممکن است از ارزیابی های روانشناختی استفاده کنند یا آزمایش های آزمایشگاهی خاصی را برای یافتن تشخیص درست توصیه کنند. آزمایش‌های پزشکی مانند آزمایش خون یا EKG نمی‌توانند شرایط سلامت روان را شناسایی کنند، اما این آزمایش‌ها میتوانند به رد دیگر علل پزشکی در علائم شما کمک کنند.
تست‌های آزمایشگاهی همچنین میتوانند اطلاعاتی در مورد نگرانی‌های اساسی ای ارائه دهند که ممکن است خطر عوارض جانبی را هنگام مصرف برخی داروها افزایش دهد. باتوجه به این روانپزشکان ممکن است دارو یا درمان دیگری تجویز کنند، یا بدون تجویز دارو شما را برای گفتار درمانی و روان درمانی به روان درمانگر ارجاع دهند، یا هر دو.
روانپزشکان ممکن است برای درمان این بیماریها دارو تجویز کنند:
البته، ممکن است ترجیح دهید به جای دارو، علائم خود را با روان درمانی برطرف کنید. با این حال، اگر با علائم جدی سر و کار دارید، ممکن است لازم باشد شما فقط با یک روانپزشک مشورت کنید تا گزینه های دارویی بررسی شود. برای درمان کودک، روانپزشکان با یک معاینه جامع سلامت روان شروع می کنند. این به آنها کمک میکند تا عوامل کلیدی زیربنای نگرانی‌های مربوط به رشد عصبی یا سلامت روان، از جمله عوامل عاطفی، شناختی، آموزشی، خانوادگی و ژنتیکی را بشناسند.
روانپزشکان ممکن است یک برنامه درمانی را توصیه کنند که شامل ترکیبی از موارد زیر باشد: درمان فردی، گروهی یا خانوادگی دارو مشاوره با سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی در مدارس یا سازمان های اجتماعی.
داروهایی که توسط روانپزشک تجویز میشود شامل:
پس از شروع مصرف دارو، آنها علائم شما را برای پیگیری علائم بهبود، همراه با عوارض جانبی که تجربه خواهید کرد، زیر نظر خواهند گرفت. بر اساس این اطلاعات، ممکن است دوز شما را تغییر دهند یا داروی دیگری را تجویز کنند. گاهی اوقات، روانپزشکان همچنین کارهای آزمایشگاهی منظم و مداوم را تجویز میکنند تا مطمئن شوند که دارو بر عملکرد سیستم ایمنی یا سلامت کبد، کلیه و سایر اندام های شما تأثیر نمیگذارد. روانپزشکان همچنین می توانند انواع دیگری از درمان ها را تجویز کنند، از جمله:
درمان تشنج الکتریکی شامل اعمال جریان الکتریکی به مغز است. یک روانپزشک ممکن است ECT را برای افسردگی شدید و اختلال دو قطبی توصیه کند، که این در زمانی انجام میشود که علائم به هیچ نوع درمان دیگری پاسخ نمی‌دهند.
هر دو تحریک عصب واگ (VNS) و تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) میتوانند به درمان علائم افسردگی شدید کمک کنند. بوسیله TMS، سیم پیچی ای که روی پوست سر شما قرار می گیرد، پالس های مغناطیسی را به مغز شما می رساند. با VNS، یک ژنراتور کاشته شده در قفسه سینه، درست زیر پوست شما، پالس های الکتریکی مداوم را به عصب واگ شما می رساند.
این رویکرد شامل استفاده از نور مصنوعی برای درمان علائم افسردگی است. اغلب برای افسردگی فصلی توصیه می شود، به خصوص زمانی که در جایی زندگی می کنید که نور خورشید زیادی دریافت نمیشود.
در مقایسه با روانپزشکان ، روانشناسان تمایل دارند به جای عوامل بیولوژیکی، بیشتر بر روی عوامل اجتماعی، فرهنگی و محیطی تمرکز کنند. آنها به شناسایی الگوهای افکار منفی و سایر زمینه های عملکرد مغز کمک می کنند که ممکن است بر رفتار و سلامت عاطفی شما تأثیر بگذارد، و همینطور عوامل استرس زای محیطی یا زندگی که نقش دارند.
اغلب، روانشناسان از روان درمانی برای کمک به رفع و درمان علائم سلامت روان استفاده می کنند. آنها همچنین ممکن است به عنوان مشاور با سایر متخصصان عمل کنند یا رویکردهای دارودرمانی را برای برنامه های درمانی آموزش ببینند.
