اگر بتوانی از دلشکستگی رهایی پیدا کنی یعنی هیچ وقت به آن مبتلا نشده ای.
در این فرایند دردناک انگار منی دیگر کوچک شده و به قفسه سینه ام وارد و همینجا سکنی گزیده.روی قلبم نشسته و با دستانش راه گلویم را بسته است.
قبل از دلشکستگی نفس کشیدن عملی بود ناخودآگاه اما بعد از ورود این منِ ناخلف باید برای هر دم و بازدمی تقلا می کنم. از قلب بیچاره ام که نگویم، شاید بعد تر ها راه نفسم باز شود اما قلبم تا به همیشه این وزن را تحمل می کند.
چرا همیشه؟ مگر زخم ها التیام نمی یابند؟
زخم ها چرا، ولی غم ها نه. برای غم راه حلی نیست و اگر سر منشا آن را حذف کنی یادش همیشه با تو خواهد بود. تلنگری برای برگشتن و سنگین شدن وزن روی قلبت و بستن راه گلویت کافیست.
آیا باید از او در قیامتی که او باور دارد و در پیشگاه خدایی که او می پرستند، سوال کنم؟ چرا حتی اندکی وقت برای آسوده نفس کشیدن به من ندادی؟ چرا رنج در چشمانم را نادیده گرفت و مرا دیوانه خواند.
